Tussen boeken en braaksel

Het had hét moment van het jaar moeten worden. Ik, als stralend middelpunt, die in het bijzijn van mijn trotse gezin mijn allereerste kinderboek officieel zou presenteren. Ik had er zo’n zin in!!

Tot een paar dagen geleden. Toen veranderde mijn zin in ‘angst’. Tout la famille lag namelijk gestrekt met buikgriep. Die van het vloeibare soort, in de meest ergste mate. Natuurlijk vond ik het heel sneu voor iedereen, maar het enige wat ik nog kon denken was “als ik maar niet ziek word, als ik maar niet ziek word”. Egoïstisch misschien maar er viel qua datum niet echt lekker meer wat te schuiven voor de boekpresentatie.

Stralend middelpunt?

Uiteindelijk bleef (en blijf?) ik overeind en was ik inderdaad het middelpunt van een fantastische boekpresentatie…het was een warm bad en fantastische middag. Of ik ook een stralend middelpunt was? Ik hoop dat ik genoeg geluk uitstraalde om de wallen onder mijn ogen een beetje te verbloemen. Ik genoot in ieder geval volop van elk moment. Op de eerste rij zag ik onverwacht de bleke gezichtjes van man en kinders. Wat fijn dat ze erbij konden zijn! Het is toch een moment dat je met je gezin wilt delen.

Het werd een middag om nooit te vergeten. Met bloemen, veel bloemen, cadeaus, taart en mooie woorden. Maar ook met onverwachte special effects als een huilende, dodelijk vermoeide oudste dochter of mijn jongste telg die ons trakteerde op een kotstechnisch hoogstandje. Je kunt zeggen wat je wilt, maar het maakte het wel tot een unieke aangelegenheid die middag waar nog lang over gesproken zal worden.

Man en kinderen verlieten voortijdig het feest, terug naar hun warme bedjes. Wat was het fijn dat ze erbij waren! Na hun vertrek ging ik lekker door met mezelf wentelen in alle aandacht, boeken signeren, met kinderen op de foto en bloemen in ontvangst nemen. Nu weet ik hoe een ‘beroemdheid’ zich moet voelen, ik mocht het ook even ervaren. En ik vond het heerlijk!

Schrijver, maar bovenal moeder….

Hoe betrekkelijk dit soort momenten zijn bleek wel toen ik bij thuiskomst alle bleekneusjes lamlendig op de bank aantrof. Terwijl ik een fantastische taart binnendroeg zaten zij met lange tanden te sabbelen op droog brood. Wat een contrast, ik kon direct aan de slag. Van boeken signeren moeiteloos overschakelen naar zetpillen inbrengen. No problemo, het kan allemaal. Wat dat betreft houden 3 kleine kinderen je wel met beide benen op de grond. En als ik even dreig door te slaan, zijn zij de eerste die mij weer tot de orde roepen.

Zo ook vanavond…terwijl ik al nagenietend een selectie probeer te maken van de mooiste foto’s van de boekpresentatie om die –ijdel als ik ben- op Facebook te plempen, laat één van mijn meiden mij weer even zien waar de prioriteiten liggen. Met een broek én een bed vol buikgriepellende kon ik vol aan de bak. Douchen, troosten, bed verschonen, liedje zingen. Om vervolgens uitgeblust nog even achter de laptop te kruipen.

Tja, je kunt wel denken dat je een schrijver bent, maar vergeet nooit je core business mama!