Blikkie terug

Voor wie FC Knudde kent, weet dat de titel van mijn blog een knipoog is naar het ‘Tikkie terug, Jaap’ van dit fijne stripelftal. En heeft dan ook gelijk door dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan….het kan niet zo zijn dat er een WK wordt gespeeld en ik er geen blog over schrijf. Het is hoe ik ooit begonnen ben met bloggen (als Voetbalvrouw bij viva.nl) en wat ik steeds ben blijven doen als ‘wij’ meededen aan één van de grote toernooien.

Maar ja, we doen niet mee. En dan is het animo toch wat minder. Voor het bloggen dan hè, want het toernooi blijf ik natuurlijk gewoon volgen. Al zijn er dit keer teveel landen, teveel poules en teveel tamme wedstrijden. Maar gelukkig ook verrassingen, ergernissen en bloedstollende matches. Nog steeds teveel om elke avond te bloggen, maar ik heb een tussenweg gevonden. Ik blik nog één keer terug op afgelopen dagen en laat daarna de poulefase achter me. Tenslotte gaat het nu ook pas écht gebeuren!

Een blikkie terug dus, per poule. En dan even niet de geijkte momenten, maar net de puntjes die het verschil maakten en/of opvielen.

Daar gaat ie:

Advertenties

Olievogels

Ik ben er ziek van.

Dit weekend voltrok zich een kleine ramp in het Rijnmondgebied. Een zeeschip botste zaterdag tegen een steiger in de Rotterdamse Petroleumhaven. De romp scheurde en een enorme hoeveelheid stookolie (200 ton!) lekte het water in.

1001 redenen

Hé psssst, President Trump…..

In uw inmiddels rijke geschiedenis aan dieptepunten is het gijzelen van kinderen er toch wel eentje van het zwartste zwart hoor. En er zijn zoveel redenen te noemen waarom dit echt voorbij alle grenzen van menselijkheid gaat.

Nog even los van het verweer dat er goede, hygiënische opvang is geregeld voor de kinderen die aan de grens van hun ouders worden gescheiden. Een kooi blijft een kooi, al zijn de tralies van goud.

Nog even los van de discussie of dit beleid wel of niet onder Obama al is ingevoerd. Want iedereen met kennis van geschiedschrijving en gevoel voor nuancering weet hoe de Amerikaanse vork werkelijk in de steel zit.

BZV, editie 2018: even voorstellen

Als een kind zo blij ben ik, dat er toch weer een nieuwe editie van Boer zoekt vrouw op stapel staat. Was toch even spannend of er nog een nieuw seizoen zou komen. En ook al weet ik dat mijn enthousiasme lang niet door iedereen wordt gedeeld en dat het me waarschijnlijk weer wat volgers gaat kosten….ook dit seizoen ga ik er weer lekker ongegeneerd over bloggen.

Te beginnen met vandaag, want vanavond zijn de 10 boeren aan het Nederlandse publiek voorgesteld. Voor de gelegenheid heeft Yvon ook een geheel eigen, nieuwe stieren/countrykledinglijn geïntroduceerd volgens mij…horen we vast meer van later….

Ik hou me stil

Er zijn mensen die oproepen tot lawaai en herrie op 4 mei en ik kan en wil dat maar niet begrijpen. Vooral niet als je de verklaring rondom de herdenking op de officiële site er op na leest:

“Herdacht worden al diegenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen of vermoord en allen die zijn omgekomen in oorlogssituaties en bij vredesoperaties na de Tweede Wereldoorlog”.

Al diegenen. Dus niet alleen soldaten. Mensen. Ongeacht afkomst of huidskleur. Punt.

Nu is de verleiding groot om al mijn negatieve energie om te zetten in een blog, maar in plaats daarvan heb ik besloten om me stil te houden. En op papier te zetten waarom ik zelf er bewust voor kies om wel twee minuten stil te zijn op 4 mei.

Inmiddels neemt het gedicht een vogelvlucht op sociale media, maar ik deel ‘m ook graag hier.

 

Parijs

De deur klemde al bij het dichtdoen, ik had het vooraf kunnen weten. Maar ja, dat is achteraf dan weer makkelijk praten. Want hoe ik ook wrikte en draaide, de deurknop van het toilet deed van alles, behalve meewerken. Doodsbenauwd had ik het. Was dit het? Koud een half uur in Parijs en tot de conclusie komen dat dit kleine stinkende hokje mijn verblijf voor de komende weken zou zijn?

Ik was 15 en hysterisch. Overdrijven zat in mijn bloed en drama in mijn DNA. Maar god wat was ik bang. En ver weg van huis. Ik kan het moment tot op de dag van vandaag terughalen. Voelen. Ruiken. Maar nog veel sterker kan ik me de enorme opluchting herinneren toen één van mijn klasgenoten met een (gloeidende gloeiende, wat is schroevendraaier in het Frans? Nou doe anders dat maar) theelepeltje wist te bevrijden.

De toon was gezet, de slappe lach was gekomen om niet meer weg te gaan voor de komende vijf dagen. Vijf heerlijke dagen.

Fijn een potje herdenken

In Nederland herdenken we op 4 mei al diegenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen of vermoord en allen die zijn omgekomen in oorlogssituaties en bij vredesoperaties na de Tweede Wereldoorlog.

“Opdat wij nooit mogen vergeten”. En zo is het.

De Waalsdorpervlakte, waar destijds meer dan 250 mensen door de Duitse bezetter zijn vermoord, is één van de belangrijkste oorlogsherdenkingsplaatsen. Vanaf hier wordt de herdenking dan ook live uitgezonden op de nationale televisie. En ja, zoals dat gaat met televisieformats, is het hoog tijd dat hier de boel opgepoetst wordt. Het oog wil ook wat en wat dat betreft doen ‘we’ het al meer dan 70 jaar op dezelfde manier. Daarom gaat het dit jaar nét even wat anders….we gaan vanaf 2018 fijn herdenken in verschillende gewichtsklasses.