*uit: de jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackery
Of ik haar wil helpen met haar huiswerk. Een vraag die ik afgelopen drie weken, want zolang zit ze nu in de brugklas, al vaker kreeg. Niet omdat ze het niet alleen kan, vooral omdat ze niet alleen durft. En dus doe ik het graag. Onzichtbaar haar hand vasthouden. Ik trek een stoel bij en schuif aan.
Gebogen over haar schoolboeken zit ze aan tafel. Ineengedoken eigenlijk meer. Ze komt er niet uit en ik, de volwassene waar ze al haar hoop op heeft gevestigd, ook niet. Ik mis de instructie die zij me niet kan geven en kan niet meer doen dan meeverdwalen in plaats van houvast bieden. En dat past even niet in het verwachtingspatroon.
Voorzichtig wijs ik haar erop dat ze deze vraag twee weken geleden ook al had gesteld. Toen kwamen we er al niet uit. Mijn advies om haar juf om hulp te vragen heeft ze doelbewust genegeerd. De eerste schoolweek om hulp vragen staat voor haar gelijk aan opgeven. Wat zou de juf wel niet van haar denken. En dus zitten we nu weer samen aan dezelfde tafel. Aan hetzelfde vraagstuk. Hand in hand lopen we dezelfde doodlopende weg in. Dat haar klasgenootjes, bij wie ze ook de vraag heeft gesteld, er ook niet uitkomen maakt voor haar niet uit. Zij moet het goed doen. Dat is het enige dat telt. Ik gooi de optie ‘hulp vragen’ er nog maar eens in.
In de opengeslagen bosatlas treedt ondertussen de Atlantische Oceaan buiten zijn oevers. Ze breekt. Dikke tranen druppelen in slow motion de bladzijdes vol en maken er een spontane 3D versie van. Ze duikt verder ineen en haar schouders schokken. Ze wil het niet. Gewoon niet.
De oceaan zelf is met één mouw te deppen, de overredingskracht om samen een mail te typen aan haar juf kost meer kracht. Maar ze doet het. Met tegenzin. Ik stel voor de boeken dicht te slaan en even lekker te ontspannen. Het hoofd leegmaken. Een onmogelijke opdracht, want er is nog meer huiswerk. En ja, dat hoeft pas volgende week klaar, maar het moet uit haar systeem en dus nu af. Tijd om even richting de keuken te lopen om mijn tranen te verbergen. De onmacht neemt het over. Ik kan haar niet helpen, dat kan alleen zij zelf.
Een melding, er is mail. Bericht van de juf. Onzichtbaar prevel ik een ‘dank je wel’ voor deze snelle reactie. De opluchting die van haar gezicht straalt bij het lezen van het bericht is groot. De juf belooft morgen tijdens de les met haar mee te kijken en complimenteert haar dat ze om hulp vraagt. ‘Dank je wel’, prevel ik nog maar eens een keer.
Die avond kijk ik hoe laat we de andere dag een afspraak hebben voor de vaccinatie van haar en haar zus. Natuurlijk. Precies onder Aardrijkskunde. Met lood in mijn schoenen vertel ik het haar en zie hoe de paniek het overneemt. Sowieso is het idee om een les te missen al ondenkbaar, maar hulp durven vragen en er dan niet zijn de volgende dag zorgt voor extra kortsluiting. Bovenop de kortsluiting. Liters tranen stromen weer.
Ik sla mijn armen om haar heen en beloof een nieuwe afspraak te maken. Die prik, die kan verzet. Echt. Ze verdwijnt in mijn armen en kalmeert wat. Dat hele voortgezet, ze trekt het amper. Met die onzichtbare lat, die ze zelf steeds hoger plaatst. Hoog genoeg om ruimte te laten voor nog meer onzekerheden.
Ik maak me niet zo druk om Aardrijkskunde of ieder ander vak. Ik hoop vooral dat ze komend jaar leert dat wie ze is genoeg is. Meer dan dat zelfs. En dat om hulp vragen niet hetzelfde is als opgeven. Maar juist betekent dat je weigert op te geven*. Ik hoop dat ze ziet wat ik zie: een bijzonder meisje dat zichzelf in de weg staat. Ze komt er wel, daar ben ik van overtuigd.
Ik had haar alleen zo ontzettend graag een zorgeloze reis gegund.
Ha die Jeroen!
