Ik hou het kort. Omdat dat zo hoort met een noodkreet én omdat ik wil voorkomen dat mijn blog ontaardt in een aanklacht tegen de gemeente en andere instanties. Dat wil ik niet. Ga ik ook niet doen. Maar er moet me wel iets van het hart, wat me heel hoog zit.
Want ik ben boos. Heel boos.
Ik hou het dus kort. Lees verder
Als het stilvalt
zonder storm
bliksem inslaat
onverwacht
alles ooit vanzelfsprekend
weggerukt met brute kracht
veroordeeld tot de schaduw
waar je ooit
in volle zon
hoe een droom zo plotseling eindigt
daar waar hij eigenlijk net begon
Sterkte aan alle naasten ♡
#StayStrongAppie
Het onweerde vannacht in heel Nederland. Genadeloos hard.
Het land sidderde en beefde, terwijl tegelijkertijd de meest prachtige plaatjes van onwaarschijnlijk mooie bliksemschichten werden vastgelegd.
Dat contrast, de harde knallen, het donker, gelardeerd met prachtige vergezichten…het kan geen toeval zijn.
Het is geen toeval.
In juni 2015 had ik de eer om aan te mogen schuiven bij de Somertijd barbecue in de tuin van Radio 10 in Naarden. Een barbecue waarmee Rob van Someren (en de hele crew van Somertijd) hun luisteraars wilden bedanken voor alle steun na een turbulente periode. Het was een dusdanig bijzondere, unieke en bovenal onvergetelijke belevenis daar in Naarden dat ik er een blogje over schreef.
[Nog even voor diegenen die geen idee hebben waar dit over gaat: Somertijd is de moeder der middagshows op de radio, ooit op Veronica nu iedere dag op Radio10 van 16.00 tot 19.00 uur. Ik ben fan van het eerste uur en verslaafd aan het spelletje ‘heb je het al gehoord…’ Enfin, teveel details, lees vooral het hiervoor genoemde blog voor de nodige achtergrondinfo.]
Goed, de barbecue. Het bleek het begin van een traditie, want ook in 2016 ging -wegens het grote succes van de eerste editie- de Somertijdbarbecue in de herhaling. En ja, bofbips als ik ben, ook hier was ik bij. Het was even groots en meeslepend als de allereerste keer, maar tegelijkertijd een stuk minder emotioneel beladen en overweldigend als het jaar daarvoor. Een eerste indruk maak je nou eenmaal maar één keer mee. Dus, los van de foto’s, geen verder verslag. Alles was al gezegd en benoemd het jaar daarvoor. Lees verder
Kent u dat beeld van ganzen die grote hoeveelheden vette maïspap met een trechter of slang geforceerd in de maag gepompt krijgen?
Nou dat beeld ontstond een beetje bij mij toen ik het bericht las over de bewoners van een serviceflat in Groningen. De trechter is in dit geval een huurcontract waarmee ze de maaltijden van maaltijdverzorger Zinn in de maag gesplitst krijgen. Lees verder
Het is zo’n week waarin je je kinderen nét nog even wat extra koestert. Nog even blijft kijken als ze allang naar dromenland zijn vertrokken, ze (ook al willen ze het niet altijd) extra stevig knuffelt en overlaadt met goedbedoelde maar (ja, ik weet het…) onbruikbare adviezen.
Overbezorgd tegen beter weten in. Want ja, ook ik ben kind geweest. En ja, ook ik had -toen ik de leeftijd van mijn oudste dochter had- de wijsheid in pacht en de wereld in mijn linkerhand. Met mijn vrije rechterhand duwde ik vooral alle bezwaren, zorgen en andere ballast opzij waarmee mijn ouders de weg naar mijn geluk probeerden te versperren.
Nu ik aan de andere kant sta, als ouder, weet ik natuurlijk dat die vork heel anders in de steel zit. Maar zo voelde het nu eenmaal als puber zijnde. Niets menselijks was mij vreemd. Lees verder
De ridder op het witte paard
die moedig ten strijde was getrokken
maakte gedreven en zeer onverschrokken
met een ijzeren staak
een eind aan de draak
en wist zich de toren binnen te knokken Lees verder
