Gefeliciteerd Rik!
Maar echt, gefeliciteerd. Was elk seizoen van WIDM maar een jubileumseizoen. Man oh man, wat heb ik genoten. Net op het moment dat ik er echt wel wat op uitgekeken was en me liever tegoed deed aan de Vlaamse versie (die nog altijd té gek is, dus daar verheug ik me ook enorm op), sloeg je terug.
En hoe! Dit seizoen was er één voor in de boeken hoor.
Wat. Een. Heerlijk. Seizoen.
Lees verderHé Tygo,
Wat gebeurde er veel deze laatste aflevering! En wat stond jij weer bol van de adrenaline. Nou ja, jouw aan een bezetenheid grenzende enthousiasme bracht je in ieder geval tot aan de finale. En wie weet zelfs nog verder, maar dat horen we volgende week pas.
Waarschijnlijk weer in zo’n ongeïnspireerde studio-aflevering die alle jeu aan het eind van een seizoen vakkundig doodslaat, maar het is niet anders.
Vanavond was het nog één keer enorm genieten geblazen van een topseizoen (waren we ook echt wel aan toe moet ik zeggen). Zullen we de tijd tot aan de ontknoping nog even doden en nog één laatste keer terugblikken?
Lees verder
Weet je,
er zijn mensen die zó bang zijn voor hun gezondheid of dat van hun dierbaren dat ze er alles aan doen om te voorkomen dat er iemand ziek wordt.
Er zijn mensen die zó bang zijn om al hun zekerheden te verliezen, dat ze iedere mogelijkheid aangrijpen om tussen de regels door te leven, erop te gaan staan en eroverheen te dansen.
Lees verder
Bron foto: beeldbank AVROTROS
Hoi daar,
Ik zeg het je eerlijk Patrick, ik weet het allemaal niet meer. Ik ben het spoor volkomen bijster. Kijk, dat Horace echt niet meer terugkomt, dat snap ik nu wel. Die hoop heb ik al laten varen. En dat was natuurlijk ook gewoon een ‘gut feeling’ (zou Jeroen zeggen). Maar er waren ook wel gewoon wat zekerheden. Dacht ik.
Maar na de aflevering van vanavond zijn die ook finaal aan gort geholpen. Wat gebeurde hier Patrick? Wat. Gebeurde. Hier. In. Vredesnaam?
Hé die Nikkie,
Wat een fijne aflevering was dit dan voor jou! Ik maar denken dat de aangekondigde verrassing aan het begin over de terugkeer van Horace ging, maar het ging natuurlijk over die stunt met jou en Tygo! Mazzelaars! Of wist één van jullie vooraf al heel goed dat de rode auto de sleutel naar succes was deze opdracht? Mmmmm…
Omdat jij toch een groot gedeelte van deze aflevering op afstand hebt moeten volgen, loop ik er graag nog even doorheen met je.
*uit: de jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackery
Of ik haar wil helpen met haar huiswerk. Een vraag die ik afgelopen drie weken, want zolang zit ze nu in de brugklas, al vaker kreeg. Niet omdat ze het niet alleen kan, vooral omdat ze niet alleen durft. En dus doe ik het graag. Onzichtbaar haar hand vasthouden. Ik trek een stoel bij en schuif aan.
Gebogen over haar schoolboeken zit ze aan tafel. Ineengedoken eigenlijk meer. Ze komt er niet uit en ik, de volwassene waar ze al haar hoop op heeft gevestigd, ook niet. Ik mis de instructie die zij me niet kan geven en kan niet meer doen dan meeverdwalen in plaats van houvast bieden. En dat past even niet in het verwachtingspatroon.
Voorzichtig wijs ik haar erop dat ze deze vraag twee weken geleden ook al had gesteld. Toen kwamen we er al niet uit. Mijn advies om haar juf om hulp te vragen heeft ze doelbewust genegeerd. De eerste schoolweek om hulp vragen staat voor haar gelijk aan opgeven. Wat zou de juf wel niet van haar denken. En dus zitten we nu weer samen aan dezelfde tafel. Aan hetzelfde vraagstuk. Hand in hand lopen we dezelfde doodlopende weg in. Dat haar klasgenootjes, bij wie ze ook de vraag heeft gesteld, er ook niet uitkomen maakt voor haar niet uit. Zij moet het goed doen. Dat is het enige dat telt. Ik gooi de optie ‘hulp vragen’ er nog maar eens in.
In de opengeslagen bosatlas treedt ondertussen de Atlantische Oceaan buiten zijn oevers. Ze breekt. Dikke tranen druppelen in slow motion de bladzijdes vol en maken er een spontane 3D versie van. Ze duikt verder ineen en haar schouders schokken. Ze wil het niet. Gewoon niet.
De oceaan zelf is met één mouw te deppen, de overredingskracht om samen een mail te typen aan haar juf kost meer kracht. Maar ze doet het. Met tegenzin. Ik stel voor de boeken dicht te slaan en even lekker te ontspannen. Het hoofd leegmaken. Een onmogelijke opdracht, want er is nog meer huiswerk. En ja, dat hoeft pas volgende week klaar, maar het moet uit haar systeem en dus nu af. Tijd om even richting de keuken te lopen om mijn tranen te verbergen. De onmacht neemt het over. Ik kan haar niet helpen, dat kan alleen zij zelf.
Een melding, er is mail. Bericht van de juf. Onzichtbaar prevel ik een ‘dank je wel’ voor deze snelle reactie. De opluchting die van haar gezicht straalt bij het lezen van het bericht is groot. De juf belooft morgen tijdens de les met haar mee te kijken en complimenteert haar dat ze om hulp vraagt. ‘Dank je wel’, prevel ik nog maar eens een keer.
Die avond kijk ik hoe laat we de andere dag een afspraak hebben voor de vaccinatie van haar en haar zus. Natuurlijk. Precies onder Aardrijkskunde. Met lood in mijn schoenen vertel ik het haar en zie hoe de paniek het overneemt. Sowieso is het idee om een les te missen al ondenkbaar, maar hulp durven vragen en er dan niet zijn de volgende dag zorgt voor extra kortsluiting. Bovenop de kortsluiting. Liters tranen stromen weer.
Ik sla mijn armen om haar heen en beloof een nieuwe afspraak te maken. Die prik, die kan verzet. Echt. Ze verdwijnt in mijn armen en kalmeert wat. Dat hele voortgezet, ze trekt het amper. Met die onzichtbare lat, die ze zelf steeds hoger plaatst. Hoog genoeg om ruimte te laten voor nog meer onzekerheden.
Ik maak me niet zo druk om Aardrijkskunde of ieder ander vak. Ik hoop vooral dat ze komend jaar leert dat wie ze is genoeg is. Meer dan dat zelfs. En dat om hulp vragen niet hetzelfde is als opgeven. Maar juist betekent dat je weigert op te geven*. Ik hoop dat ze ziet wat ik zie: een bijzonder meisje dat zichzelf in de weg staat. Ze komt er wel, daar ben ik van overtuigd.
Ik had haar alleen zo ontzettend graag een zorgeloze reis gegund.
Bron foto: beeldbank AVROTROS
Hé die Peggy,
Wat een toffe hoed had jij op deze aflevering! Hadden ze er één teveel ingekocht voor opdracht twee? Of was het gewoon toeval dat de figuranten hetzelfde hoofddeksel erop nahielden? Wel fijn trouwens dat je überhaupt deze aflevering erbij was. Ik bedoel, jij verdacht Horace toch? En we weten inmiddels dat hij de executie vorige week niet heeft overleefd.
Al wacht ik nog altijd op die ene onverwachte wending….zijn wedergeboorte zullen we maar zeggen. Past wel bij dit Renaissance seizoen. Toch? Lees verder
Bron foto: beeldbank AVROTROS
Ha die Horace!
Wat een raar einde hè? Ben heel benieuwd naar volgende week. Heb zomaar het gevoel dat jij nog niet helemaal uitgespeeld bent. Al is het alleen al om dat rare ‘wordt vervolgd’ en het ontbreken van een vooruitblik naar volgende week. Als jij inderdaad dan gewoon weer rond blijkt te lopen, dan zou dat een spoiler van formaat zijn, dus ik snap wel dat ze dat niet willen riskeren.
Maar goed, ik speel het spelletje wel gewoon even mee hoor. Jeetje, wat jammer dat je eruit bent man! Je bent juist één van de smaakmakers! En laten we eerlijk zijn…eigenlijk is er maar één iemand die het verdient om naar huis te gaan toch? Maar ja, die verdomde gunfactor hè….
Kom, we blikken even terug samen terwijl we wachten op ‘het vervolg’ 😉 Lees verder
Ha die Jeroen!
Wat hou jij daar stiekem allemaal onder jouw pet? Ik zeg je heel eerlijk….je begint steeds meer in beeld te komen bij mij als potentiële mol. Nog niet hoor, nog niet, daarvoor gebeurde er teveel buiten jou om deze aflevering.
Maar door sommige ‘hints’ (vrienden noemen het gewoon hallucinaties) ben ik nu toch ook een beetje op jouw spoor gaan zitten. Laten we het zo zeggen: ik hou je in de gaten!
Wie mijn belangrijkste verdachte is? Mmmm…ik weet niet of ik dat al wil delen. Laten we het zo zeggen: ze is denk ik voor het eerst in haar carrière undercover….. Lees verder
“Mag ik van jou, van ‘jonge kinderen’ Rashid, het kleine Afghaantje? En heb je toevallig ook Ishra, het getraumatiseerde meisje? Kwartet!”
“Heb jij dan voor mij, uit de groep kwetsbare mensen, Aliyah van 85?”
“Die heb ik wel, maar dan moet je haar wel ruilen voor een bootvluchteling”
“Zucht….oké. Jij je zin. Kwartet! Maar de lol gaat er zo wel een beetje af hoor”
Joh.
