De trein was op tijd vanochtend. Zoals de trein wel vaker op tijd is, maar dat is eigenlijk nooit noemenswaardig. Omdat de keren dat er wel vertraging of uitval is zich nu eenmaal makkelijker laten onthouden. De keren dat het patroon dat ‘dienstregeling’ heet wordt doorbroken.
Maar niet vanochtend. Vanochtend reed de trein op tijd.
Het was eigenlijk ook helemaal niet zo gek druk voor een dinsdagochtend. Ik had zowaar een zitplaats weten te bemachtigen. Weliswaar op het balkon, maar hé ik zat.
Het nieuws meegekregen gister? Ook gelezen hoe vier Britse oorlogsveteranen werden geweigerd bij de Airborne-herdenking in Arnhem? De gemeente bestrijdt dat ze zijn weggestuurd, maar gaat het wel tot de bodem uitzoeken. En, los van dit onderzoek, heeft burgemeester Ahmed Marcouch al laten weten het goed te willen maken.
Maar weet je wat? Dit is niet meer goed te maken. Dit is om-je-ogen-uit-je-kop-te-schamen-onvergeeflijk. Als er vier hoogbejaarde, geüniformeerde Engelse mannen volbehangen met medailles voor je staan, dan stel je geen vragen. Dan buig je en maak je plaats. Punt. Maar dat blijkt dus te simpel gedacht. Lees verder
Foto: Linelle Deunk
Bron: beeldbank KRONCRV
Zo op de laatste dag van mijn vakantie werd ik getrakteerd op het ‘voorgerecht’ van een nieuw seizoen Boer zoekt vrouw: de voorstelronde. Negen boeren en één boerin stelden zich voor aan Nederland in de hoop een brief te mogen ontvangen van die ene ware Jacob/Jacobine.
Eigenlijk dacht ik een beetje #bzv moe te zijn na vorig seizoen. De sleet kwam er in, het enthousiasme ebte wat weg. Maar toch zette ik tegen beter weten in de televisie weer aan vanavond. Gelukkig maar. Want in het intro klonk den quote “het leven gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn toch ook mooi?” Mijn hart was op slag weer gestolen. Hieronder stel ik kort maar krachtig de 10 kandidaten van dit jaar voor. Tien mensen die het aandurven zich kwetsbaar op te stellen en hun zoektocht naar een partner delen met heel Nederland……
Opmerkelijk dit jaar overigens, is dat er lijkt te zijn geselecteerd op lengte…
Het heeft een bepaald risico. Bloggen over een onderwerp waar ik eigenlijk te weinig van af weet. Een gevaar is hierbij bijvoorbeeld dat ik te kort door de bocht ga. Maar dat durf ik wel aan, want zelfs als ik eruit vlieg, weet ik dat er vakkundige verpleegkundigen zijn in Nederland die mij wel weer oprapen en oplappen.
Gelukkig maar.
Alleen al het feit dat ik tot 5 minuten geleden nog twijfelde of ik dit blog wel moest schrijven is zo veelzeggend. Het ‘maar overdrijf ik niet?’ en ‘maak ik het niet erger dan het misschien is’ overheersten in mijn hoofd. En daar zit ‘m nou precies het pijnpunt. Dat is nou exact waarom ik dit blog wel moet schrijven. Lees verder
“De senaat van de Amerikaanse staat Alabama heeft dinsdag een wet aangenomen die vrijwel alle abortussen verbiedt. Zelfs het afbreken van een zwangerschap na verkrachting of incest is verboden. Alleen als de gezondheid van de vrouw in het geding is, is een abortus toegestaan”.
Ik zou hier vanuit een primaire reactie een hele blog aan kunnen wijden. Lees verder
En toen was het de avond 15 april.
En na deze zin bleef het heel lang stil. De zestien zinnen hiervoor verplaatste ik mijn cursor naar het einde en drukte op delete. En begon opnieuw. En opnieuw. Omdat ik niet weet waar te beginnen. Hoe te beginnen. En wat ik eigenlijk te zeggen heb.
Maar het was de enige zekerheid die ik had toen ik vanochtend wakker werd: die onbedwingbare wil om íets te zeggen. Verdriet te delen. Want dat is het, verdriet. Fysiek voelbaar. En het laat zich maar moeilijk verklaren waarom ik voel wat ik voel. En tegelijkertijd ook niet. Lees verder
