BZV: klisters

Wel eens gehoord van de tulipa taihangshanica? De florenskyi, butkovii of tschimganica? Ter voorbereiding op een mogelijke ontmoeting met tulpenadonis Tom (door mij inmiddels liefkozend Tulpentijgertje genoemd) ben ik eens flink de boeken ingedoken en ik bén nu he-le-maal thuis in de wereld van de tulp.

Zo weet ik inmiddels ook het één en ander over het kweken van de bollen. Naast het groeipunt zit de zogenaamde A-knop,  die uitgroeit tot een grote bol voor de verkoop. Aan die grote bol zitten nog een heleboel andere kleine knopjes, die eerst verwijderd moeten worden, de zogenoemde klisters. Beetje wat Tulpentijgertje nu ook moet gaan doen komende periode: de klisters verwijderen, totdat hij die ene grote mooie bol…eh…vrouw heeft gevonden. Hebben we het nog maar even niet over zijn groeipunt verder. Laat ik het netjes houden.

Makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien de brieven voor Tulpentijgertje niet eens in Yvons auto pasten. Een bus met twee pallets aan post werd er uitgeladen (en dan zijn die twee vrachtvliegtuigen van Post NL die om de hoek achter de coniferen stonden geparkeerd, niet eens in beeld gebracht). Oh en voor wie het zich afvraagt, nee mijn brief zat er niet bij. Mijn man wilde geen postzegel voor me halen.

Niet dat mijn brief was boven komen drijven hoor, tussen de 1808 (!) exemplaren die hij heeft gekregen. Hij leek oprecht geschrokken van de hoeveelheid. Ik had eigenlijk niet anders verwacht. Terwijl hij enigszins opgelaten de post uit het busje laadde, genoot ik even van het feit dat hij voor de gelegenheid een korte jeans had aangetrokken. Kijk, jij snapt hoe dat werkt Tom, met die kijkcijfers!

Samen met zijn vrienden werkte hij zich door de stapel post en pakjes heen. Complete knutselwerken, 3D kaarten met tulpenvelden (mét zieke tulp, dom, dom, dom….), babyfoto’s, brommerhelmen en dode cavia’s in hoedendozen, passeerden de revue. De puinhopen die overbleven hadden nog het meest weg van een zeer intensieve surpriseavond.

Zijn vrienden, die waren uitgenodigd om vooral te waken voor Tulpentijgertjes blinde vlek, deden hun werk niet al te best, getuige de tien foto’s die overbleven. Dat leek namelijk meer op het resultaat van een casting van een modellenbureau, dan op doorsnee buurmeisjes zullen we maar zeggen. Maar hé, hij kan het zich veroorloven.

Doordeweeks heet hij Theo, maar in het weekend…..

Dat Tom door was, was natuurlijk voor niemand een verrassing. Maar dat ook Theo door is, met maar liefst 73 brieven, dat had ik niet verwacht. Hij zelf ook niet trouwens. Had op 20 gehoopt. Moest plotseling ook hulp inschakelen. Die overigens niet veel meer deed dan de koekjes van één van de briefschrijfsters opvreten, maar goed.

De verre neef van Ronald Koeman ging kritisch te werk, zelfs de koekjes brachten hem niet van de wijs. Hij zocht een vrouw zonder ochtend- én zonder avondhumor, want hé….in het weekend verzint hij vaak hele onverwachte dingen. (deze tekst laat zoveel ruimte voor interpretatie, dat ik even vijf minuten met mijn vingers in mijn oren heel hard LALALALALA heb zitten roepen om alle visuele plaatjes voor mezelf te blocken). Maar goed, Theo is door, wat dus ook betekent dat we de houten clownskapstok in ieder geval terug zullen gaan zien komende periode. Een ietwat eng vooruitzicht.

Liefde is geen wedstrijd

Wat eigenlijk nog veel enger was, was de reactie van boer Willem toen hij hoorde dat hij niet door was. Blijkbaar had hij vooral ingeschreven vanwege het competitie element, want die 56 vrouwen die wél de moeite hadden genomen om op hem te schrijven, konden hem gestolen worden, zo leek het.

Naast zijn briefjes met mantra’s bleken vooral zijn eigen zoontjes dé positiviteitsgoeroes in huis. Kan Willem nog veel van leren. Want wat boeit het hoeveel likes je hebt op Facebook? Ging je voor zendtijd of voor qualitytime, Willem? Aandachtig namen zijn jongens de post door en prezen de ene na de andere vrouw aan. Willem knikte alleen maar een beetje sip.

Als een boer met kiespijn (hè, altijd leuk om deze te mogen maken) at hij zijn appeltaart en vertelde hij volmondig (letterlijk dan hè, vreet toch eerst eens die schuur leeg man!) dat het niet mislukt was voor hem. Nou, ik heb nieuws voor je Willem. Als die 56 vrouwen zien hoe jij reageert op dit ‘verlies’ denk ik niet dat ze nog zo heel enthousiast zullen zijn. Jammer, want ik had het vooral voor je zoontjes wel leuk gevonden, een beetje liefde in huis.

Het gaat niet om de kwantiteit….

Ook Mario had de situatie vooraf niet goed ingeschat. Hij rekende op een briefje of 80 – 120. Maar liet zijn hoofd niet hangen toen het er ‘maar’ 16 bleken te zijn. Sprak de nu al legendarische woorden: “Ach, dan is het in ieder geval makkelijker kiezen”. Zo kan het dus ook.

En hé, één vrouw had de helft van haar setje paspoortfoto’s bijgesloten en een hele kaart volgeschreven met een tweekleurenpen. TWEE! KLEUREN! Dat belooft wat!

Ook Leo (weet u nog, de Nederlandse Dex Dexter) had niet genoeg brieven om door te mogen. Maar, met 48 brieven én een hele goede oogst stoofperen had hij in ieder geval genoeg om handen komende periode. Of, zoals Yvon zei, hij kon ze op “zijn dooie akkertje” gaan nalezen. Ik dacht alleen maar, hé…ik doe hier de woordgrappen! Ik hoop voor deze sympathieke boer dat die ene vrouw er voor hem bij zit. Ik gun het hem. Als hij maar niet de mevrouw kiest die een levensgrote boterham had gepapiermachéet, wie vanavond heeft gekeken begrijpt wat ik bedoel.

Gert Jan was de boer met de minste brieven. Hij kreeg er maar twee, iets wat ik al voorspelde, gelet op de beperkte zendtijd die hij had gekregen. (nee Yvon, we hebben niet zitten slapen, hij is nauwelijks in beeld geweest!) De twee dames in kwestie, Godelinde en Janneke, waren door Yvon uitgenodigd voor een intiem dinertje in de gloednieuwe koeienstal van Gert Jan. Ook bij hem was er van teleurstelling geen sprake, althans niet zichtbaar (lees je mee, Willem?)

Ook niet nodig, want hij had twee heel leuke dames aan tafel zitten, die er alles aan deden om zijn verlegenheid weg te nemen. Godelinde, door een gesprek proberen aan te knopen, Janneke door haar melkproductie duidelijk in beeld te brengen. Dat was ook het laatste wat ik zag, want ik werd afgeleid door die ene, scheve kaars achter in beeld en begon te bidden voor een goede afloop. Ik heb er verder niets meer over vernomen, dus ga ervan uit dat de nieuwe stal niet is afgebrand.

Door een roze bril ziet alles er goed uit….

Kreeg Tom de post met een busje, die van Jan werd met de boot gebracht. Maar ja, dat is niet ongebruikelijk in Texel. Hoeveel brieven hij heeft gekregen, blijft onduidelijk, maar het waren er minder dan 200, dus zijn vriend Robin had de weddenschap verloren. En dus was er taart. En post, veel post. En weet je wat zo fijn is aan een schapenboer? Die beestjes lenen zich zo goed voor het betere knutselwerk!

Geborduurde schapen (let op Jan, goed borduren is niet hetzelfde als goed kunnen naaien!), boekenleggers, bordspellen en zelfs een schapenkijkdoos met het kijkgat op een zeer suggestieve plek, alles kwam voorbij. Door zijn nieuwe bril met meekleurende glazen zag hij onder andere de brief van Ilva, die naar eigen zeggen 100 uur per dag handwerkt, tussendoor haar nagels mishandelt en toch tijd over weet te houden voor een potje badminton.

Wie hij heeft gekozen zien we volgende week, maar het moet gezegd, hij hield er een zeer praktisch selectiesysteem op na. Er was een categorie ‘oud papier’, ‘nader te bepalen’ en ‘ja, die mag door’. Belangrijkste criteria? Een vrouw die niet meer op stap wil en hem op geregelde tijden de stal uittrekt. Moet iets bijzitten.

Op de bar bij Bertie

Uiteraard is ook Bertie door, na de homoboer van twee seizoenen terug was het gewoon hoog tijd voor een lesbische variant. 175 potjes meenden in Bertie hun dekseltje te hebben gevonden. Yvon keek met buitengewone interesse mee en leerde en passant iets over de scène, toen een briefschrijfster zichzelf als ‘in between’ beschreef.  Ik vond de uitleg van Bertie nogal omslachtig, ‘dan ben je niet al te mannelijk, maar ook niet heel vrouwelijk, beetje er tussen in’. Kortom, Yvon, een tuinbroek met kantjes, zware shag met een filter. Dat werk.

Tussen de briefschrijfsters één vrouw die van haar familie mee MOEST doen aan BZV, maar lekker opstandig niet voor Tom koos, maar voor Bertie. Ook kwam er een levensgrote deurposter van een Rita-Verdonk-look-a-like voorbij. Ondertussen was ik behoorlijk afgeleid door het nummertjesapparaat in de keuken (gejat bij de slager? Wat moet je daarmee? Of zie ik dingen die er niet zijn?)

Enfin, uiteindelijk belandden er tien leuke vrouwen op de bar bij Bertie en volgende week zien we wie dat zijn. Ben erg benieuwd.

Last but not least

Ik verheug met overigens erg op volgende week. Hoop dat de vrouwen die olijke opa Geert heeft uitgekozen zich goed voorbereiden. Want hé dames….Geert komt jullie pakken! Hij is ab-so-luut niet nerveus, hij is er helemaal klaar voor! Deze 65-jarige deugniet selecteert op de leukste lach en die blik in de ogen waarin staat geschreven ‘Pak mij, Geert, Pak mij!’

Ik heb genoten van zijn commentaar op de foto’s: ‘oh, dat koppie’, ‘kiek, een hondje’, ‘hé…brilletje!’ en verheug me nu al op zijn verdere deelname aan het programma. Wat een jeu geeft die man aan het leven, heerlijk! Ik ga hier verder niets zeggen over briefschrijster Ada en haar glimmende, glanzende aardbei. Dat is dan weer nét even te makkelijk.

Hekkensluiter is lieve, lieve Janko. Hij had de tafel gedekt, cupcakes gekocht en het vuur aangemaakt, maar nee…die eigenwijze Yvon wilde perse een stukje met hem gaan rijden. ‘Oh, dah hak nie verwacht….’ stamelde hij nog. Ondertussen was ik alleen maar jaloers op het feit dat hij wel een Tom tussen zijn benen had zitten, ook al was het een hond in dit geval. (Niet doen, niet plat worden nu…je bent er bijna verdorie!)

Yvon voerde hem mee naar een soort van kruidentuin, waar de KRO 8 van de 12 brievenschrijfsters had opgesloten. Er was er zelfs één ingevlogen vanuit Portugal! In een ronde kring gingen ze om de inmiddels vuurrode Janko heen zitten, waarop iets begon wat nog het meest weg had van een therapiesessie. ‘Je bent wél de moeite waard’ , ‘Je bent mooi van binnen’, de inspirerende tegelteksten vlogen hem om de oren. Ik hoop dat hij na deze sessie én wat meer zelfvertrouwen én een leuke dame heeft opgedaan. Het is hem gegund.

Tot slot!

Gelet op de preview belooft ook volgende week weer een hele leuke uitzending te worden. Ik kan niet wachten!

Oh enne…voor al die teleurgestelde vrouwen die op Tulpentijgertje hadden geschreven, heb ik nog wel wat bemoedigende woorden. Weet je nog? Van die klisters? Het is  in de tulpenteelt heel gebruikelijk om die klisters niet weg te gooien, maar achter de hand te houden. Je weet maar nooit wat er nog uit voort kan komen…..

Tot volgende week!