Iets mooier maken dan het is. We zijn er niet alleen goed in, we trappen er ook iedere keer weer in als anderen het doen.
Zo zijn we oprecht verbaasd dat de complete familie van Black Beauty in onze lasagna is verwerkt en zien we bij een etiket waarop ‘scharreleieren’ staat vermeld de kipjes in gedachten al vrolijk rondscharrelen op het erf. Terwijl dat dus eigenlijk stiekem toch legbatterij kippen zijn…die misschien een half uurtje per dag mogen luchten maar verder gewoon hun snavel moeten houden en opgehokt worden. “Leggen kreng!”
We vragen erom
En ook in het sprookje van groene stroom is onlangs kortsluiting opgetreden, het enige wat daar groen aan is is het logo op de maandelijkse factuur. We lezen het en zijn niet eens meer verbaasd. Alleen maar boos. Hoe kan zoiets gebeuren? Blijkbaar willen we gewoon graag dat zaken mooier worden voorgedaan dan ze zijn. Hebben we dat nodig. Toch?
Afgelopen dinsdag bewees één stoer wijf het tegendeel. Dat de kracht juist in de eenvoud zit. “What you see is what you get”, lijkt haar motto. En verdomd, het werkt! Anouk kwam, zag en overwon. Niks mooi aankleden, gewoon een liedje zingen. Recht uit het hart en loepzuiver. Hoe simpel kan het leven zijn.
My way or the highway
Vanaf begin af aan was ze er al vrij duidelijk over. Ze wist wat ze wilde en welk nummer het zou gaan worden en geen enkele familie (zelfs niet de grootste) in Nederland die haar op andere gedachten kon brengen. En dus kwam er geen stemronde vooraf om het geschikte nummer te kiezen. Wie is hier verdomme de muzikant? Zij kan kwaliteit toch veel beter inschatten dan de gemiddelde Nederlander?
Geen stemronde vooraf dus, geen overdreven PR gedoe ter plaatse en al helemaal geen opsmuk. Gewoon lekker in een casual outfit op dat podium ‘haar ding doen’. Daar waar anderen in voorgaande jaren toch vooral de aandacht van de muziek af wisten te leiden door er een draaiorgel in te gooien of voor 60 euro aan batterijen in de binnenzak te dragen om hun pak op te laten lichten bleef zij gewoon zichzelf.
En dan kun je je beklagen over de eenvoudige kleding Sieneke, of zuur doen over de eenvoud van het nummer Gordon, maar uiteindelijk staan de beste stuurlui aan wal. (Of in jullie geval zijn de beste stuurlui zelf al eerder gestrand’).
Gewoon muziek maken
Nee Anouk komt om te zingen en niet meer dan dat. Ze heeft eigenlijk niet eens de ambitie om te winnen want het is nu al zo’n gedoe met het regelen van de kinderopvang. Het feit dat ze meedoet is omdat het de perfecte gelegenheid om haar album ‘Sad Singalong Songs’ te pluggen voor circa 125 miljoen mensen. Iets wat ze dus ook hardop zegt. Want zo is ze, eerlijk en puur. En dat is even wennen.
Afgelopen dinsdag bleek maar weer dat tussen al het geweld van toneelstukken, uitbundige kostuums en zie-je-poes-net-niet jurkjes deze eenvoud juist opvalt. En gewaardeerd wordt. Als je 2/3 van de zaal ‘the Netherlands’ en ‘Anouk’ hoort scanderen dan weet je dat het goed zit. Kippenvelmomentje.
Doe maar gewoon. Dan doe je al gek genoeg. En als je het dan ook nog eens zo goed doet, dan moet het zaterdagavond wel een hele mooie avond gaan worden!
PS: ik weet niet hoe het met jullie zat afgelopen dinsdag, maar ik was echt oprecht blij dat Nederland door is naar de finale. Ik kon me ineens voorstellen hoe de Zuid-Koreanen zich in 2002 moeten hebben gevoeld. Nooit echt meedoen op het grote speelveld, de euforie van één gewonnen wedstrijd en tegen alle verwachtingen in zelfs de halve finale halen. Mooi om dat nu eens zelf mee te mogen maken 🙂
Tags: Anouk, birds, esf, eurovisie, gordon, malmo, sieneke, songfestival
Songfestival galore! Ik ben er helemaal klaar voor. Zelden zo’n zin gehad in een zaterdagavond, al was het maar omdat het songfestival kijken sinds Twitter bestaat zoveel leuker is geworden. Vergeet Cornald Maas en Jan Smit, de echt leuke commentaren vind je online. Puur en ongezouten. Gewoon even #esf16 of #Eurovision volgen. Te leuk.
feetjeblogt 