Theater to go

In deze bizarre tijden is er eigenlijk één ding net zo besmettelijk als corona gebleken en dat is creativiteit. En in een stad als Schiedam (zo sprak ze trots) was daar al zoveel van. Van ondernemers die bezorgdiensten op poten zetten, distilleerproeverijen via een livestream en thuispakketjes of het museum dat haar kunst uitleent om een paar nachtjes bij jou te logeren.

Trots op het doorzettingsvermogen en de flexibiliteit van onze stad. Van mijn stad. En sinds deze week kunnen we er weer een nieuw fenomeen bijschrijven: theater to go. Onder het mom van ‘als jij niet naar het theater kunt, dan komt het theater wel naar jou toe’.

De voorstelling ‘Oorlog’ van theatergezelschap De Stokerij, die eigenlijk vorig jaar al in het theater zou staan, kon niet langer wachten. Niet nog een jaar. En dus -flexibel en creatief als ze zijn- gooit De Stokerij het over een andere boeg en herschreef de voorstelling naar een huiskamervoorstelling. Eentje waar ik bij mocht zijn vandaag. Samen met twee dochters en mijn man die je eigenlijk niet echt een plezier doet met een theatervoorstelling. Of je moet van goede huize komen zeg maar.

Een eetkamerstoel als decor

En dus zat ik vanmiddag letterlijk met mijn neus op en in een voorstelling. Niet vanaf het rode pluche, maar vanaf mijn eigen, doorgezakte bank. Gebiologeerd te kijken naar Anne Rats die met niet meer dan een gitaar, een stoel en een boodschappentas ‘even’ een voorstelling neer kwam zetten. Op anderhalve meter afstand. Een voorstelling over hoe het zou zijn als het hier oorlog zou zijn. Zou dat kunnen? En hoe zou dat dan gaan? Zouden we vluchten?

Geraakt

Ik ga het niet eens proberen op te schrijven, te omschrijven, want dat doet geen recht aan de voorstelling zelf. Feit blijft dat ergens Anne zich voorstelt, ons meeneemt naar haar jeugd (best luidruchtig, sorry buren) en wij, voor we het wisten, opeens met haar mee op de vlucht waren. Geen idee meer hoe we in het verhaal (dat eerst gewoon nog een zinspeling was op ‘wat als’) werden gezogen, maar feit was dat het ons niet meer losliet. Niet dat we dat wilden overigens. Het verhaal, de voorstelling…het kwam letterlijk en figuurlijk binnen zeg maar.

Een bijzondere ervaring en bij vlagen ook gewoon -ik zeg het maar eerlijk- best ongemakkelijk. Je bent bijna gedwongen tot oogcontact, waar je normaal vrij anoniem in de zaal zit. Moet je reageren? Lach je terug? En als er dan een keer een vuiltje in je oog komt (ik ga hier natuurlijk niet opschrijven dat het me ontroerde en ik als een natte krant op de bank zat) dan voelt dat heel kwetsbaar. Tegelijkertijd helpt die ongemakkelijkheid de voorstelling. Je voelt hem. Best wel. Zelfs mijn man kon na afloop maar heel moeilijk loslaten. Het zat/zit best nog wel even onder onze huid.

Over het verhaal

Het gegeven ‘wat als er hier oorlog zou zijn’ is best moeilijk voor te stellen. Want man wat hebben we het goed hier. Zelfs in deze rare tijden. Nee, de kracht van het verhaal zat ‘m voor mij vooral in al dat we eigenlijk wel weten maar niet voelen. De angst, de leegheid van het bestaan in een opvang, je ontheemd voelen. Je ziet de beelden van oorlogsvluchtelingen op het journaal, je leest de verhalen. Je weet het. Maar je voelt het niet. Iets met een beschermingsmechanisme. Nou, die ging vanmiddag dus volledig naar god. Want we voelden hem. Big time. Jezelf kwijtraken, nergens meer echt thuis zijn, opnieuw beginnen maar waaraan? En waarvoor?

Cadeautje voor jezelf

Waarom ik dit vertel? Omdat (goed nieuws!) de voorstelling ook buiten Schiedam wordt gespeeld. En iedereen hem dus gewoon kan boeken voor in zijn/haar woonkamer. HALLO! Voor een bedrag waarvoor je normaal ook met een heel gezin in het theater verblijft, inclusief drankjes, maar je nu gewoon je luie stoel niet voor uit hoeft. Ja om open te doen, maar dat is het dan ook. En de magie van theater…ontstaat dus ook gewoon bij jou thuis. Met net even wat extra dimensie ook. En hoe vaak heb je nog een 1 : 1 nazit met de speler zelf? Even napraten, wat bij zo’n voorstelling ook echt wel heel fijn is. Nadat je je vuiltje uit je oog hebt verwijderd natuurlijk.

Een bijzondere ervaring, ik kan niet anders zeggen. En wat mij betreft is ‘theater to go’ (het klinkt wat oneerbiedig, maar ik vind het wel een toegankelijke term) een blijvertje. Made in Schiedam, maar gemaakt om te delen. Ik zeg doen!