Oh excuus. Stop de tijd. Waar geachte staat moet verachte staan. Mijn fout.
Wat dacht je bij jezelf gisteren toen je je auto stilzette naast mijn 15-jarige dochter en haar ongevraagd mededeelde dat jij wel haar lolly wilde zijn? Vond je het grappig? Voelde je je stoer? Gaf het je een voldaan gevoel of -erger nog- was het een serieus voorstel? Weet je wat het ergst is? Jij kunt het je wellicht niet eens meer herinneren. Omdat dat nu eenmaal iets is wat je doet. Volkomen onschuldig grapje, zul je zeggen. Zoals je die wel vaker maakt. Een verkapt compliment wellicht.
Klein lesje communicatie
Wat jij denkt te zenden, is niet hoe het door een ander wordt ontvangen. Ik neem je graag even mee in het hoofd van mijn 15-jarige dochter. Die nét iets harder is gaan lopen op het moment dat jij haar aansprak. In gedachten haar vluchtroutes doornam en tot de conclusie kwam dat jij een wel heel strategisch punt had uitgekozen. Aan beide zijde geen opties: een huizenblok of jij in je auto. Terugrennen betekende een drukke weg op, vooruit kon je haar zo klemrijden. Een rat in de val. Dat is hoe ze zich voelde.
En natuurlijk heb jij dit nooit zo bedoeld. Speelt dit zich vooral af in haar hoofd. Vind jij. Maar weet je, als 15-jarig meisje kun je die afweging niet maken (als 40, 60 of 80-jarige vrouw overigens ook niet). Voel je je gewoon superonveilig door zo’n achterlijke opmerking. Is de situatie ronduit bedreigend. Terwijl jij met een zelfvoldane grijns met je ene pink aan die andere pink krabbelt, bedenkt zij dat haar telefoon in haar tas zit dus niet snel iemand kan bellen. Haar sleutelbos en deo (alternatieve wapens voor iedere vrouw) idem dito.
Dank je wel
Dat gevoel van onveiligheid, van onmacht, dat zit nu ook voor altijd in haar tas. Waar al niet heel veel ruimte meer was voor onbezorgdheid en plezier. Dus dank je wel daarvoor. Dat je laat zien dat er tussen mijn jeugd en die van haar nog altijd niets veranderd is. Er nog zoveel klootzakken rondlopen die genoegen scheppen in het lastigvallen van meisjes en vrouwen.
Dank je wel ook voor alles wat je nu denkt of wilt zeggen. Dat zij tegen een stootje moet kunnen. Dat ik mijn dochter weerbaarder moet maken, of leren relativeren. Dat je als man helemaal niets meer kunt zeggen tegenwoordig. Wat overigens helemaal niet waar is. ‘Sorry’, bijvoorbeeld. Kun je prima zeggen. Zolang het maar welgemeend is. En je inziet dat niet de weerbaarheid van mijn dochter het probleem is, maar jouw onvermogen je fatsoenlijk te gedragen.
Met je lolly.
feetjeblogt 
Wat vreselijk dat zulke dingen gebeuren en wat kun je ontzettend goed schrijven. Hang je verhaal aan de grote klok.
Oh ik kan je voorstellen hoe woedend je hierom kunt zijn. Maar hoe bereiken we de mannen die denken dat ze dit zomaar kunnen zeggen. Ze hebben geen idee wat voor impact dit heeft op vrouwen, meisje.