Voetbalsprookje

Nee, de titel hierboven slaat niet op het Nederlands elftal. Nog niet, want natuurlijk hoop ik dat hen een lang & gelukkig toernooi wacht. Met hun 0-3 overwinning op Noord-Macedonië hebben ze de poulefase mooi afgerond, nu is het afwachten op wie hun tegenstander gaat worden in Hongarije straks.

Over de wedstrijd van gisteren heb ik dan ook niet veel te bloggen. Sowieso een ploeg die zeker is van de overwinning tegenover een ploeg die zeker weten naar huis gaat….dat levert vaak niet de meest spannende wedstrijden op. Al waren er volop hoogtepunten hoor, daar niet van. Het samenspel voorin (ik zou niet langer Malen over wie ik op moet stellen volgende wedstrijd), de geweldige schijnbeweging van Stekelenburg, het kippenvelafscheid van Goran Pandev die zijn laatste wedstrijd als international speelde, Frenkie de Jong (ja, Frenkie is een hoogtepunt op zichzelf. Ik blijf het gewoon iedere blog herhalen).

Natuurlijk ben ik plaatsvervangend trots, maar het ging niet écht meer ergens om en dat is toch wel vaak wat een wedstrijd nét even wat extra’s geeft. Nu voelde het vooral als een uitzwaaiwedstrijd, op weg naar de volgende ronde. Goed gedaan en nu door!

Nee de titel van dit blog slaat natuurlijk op het sprookje van de Denen. Alsof het door Hans Christian Andersen zelf geschreven is. Bloedstollend mooi en wat mij betreft nog lang niet ten einde.

Disclaimer vooraf: ik keek in eerste instantie naar de wedstrijd Finland-België. Zoals ik de avond daarvoor ook al de verkeerde keuze maakte door naar Italië-Wales te kijken, waar achteraf Zwitersland-Turkije een veel leukere pot bleek. Ondanks adviezen vooraf (you know who you are) was ik ook gisteravond dus stronteigenwijs. Terwijl ik in de groepsapp las hoe de Denen er een paar Duracelletjes in hadden gegooid, er sprake leek van een Vikingeninvasie en ‘vrouwen-en-kinderen-eerst voetbal’, bleef ik gewoon kijken naar een gezapige eerste helft van een slecht spelend Belgisch elftal. Om in de rust toch maar mijn ongelijk toe te geven en over te schakelen naar die andere wedstrijd, Rusland-Denemarken.

Je verwacht het niet. Of misschien toch wel.

Ik had Denemarken eigenlijk al afgeschreven. Na het dramatische begin met Eriksen en daarna twee wedstrijden verlies, dacht ik niet dat er voor hen nog iets mogelijk was. Al hebben ze nog de grootste gunfactor van dit toernooi, het draait uiteindelijk om de punten. Maar die elf daar op het veld, die geloofden er dus wel nog in. Big Time. In de eerste helft was er al een doelpunt gescoord en na rust kwamen ze terug voor meer. Die honger, die passie, zoiets maakt het gewoon te mooi om naar te kijken, zo’n wedstrijd.

En dus was het gejuich groot toen een lullige Russische terugspeelbal op de keeper werd onderschept door Yussuf Poulsen. Opeens stond het 0-2 voor de Denen. Het volgepakte stadion (zo mooi om te zien) kolkte! Er werd een gezang ingezet waarvan het kippenvel me nu nog op de armen staat. En het kookte vervolgens over in de 67ste minuut toen het bericht doorkwam dat België had gescoord tegen Finland….met deze standen zou Denemarken gewoon ook nog 2e worden in de poule en doorgaan!! Maar ja, elk sprookje kent zijn…

Plottwist

Plottwist dus. Want direct na dit nieuws volgende een penalty voor de Russen. Waarbij je kunt discussiëren of dit wel of niet een zuivere penalty was, maar ik vermoed dat dit gewoon zo met Poetin is afgesproken dus dan doe je dat. En terwijl de bal op die vermaledijde stip werd gelegd, sijpelde ook het nieuws binnen dat de Belgische treffer was afgekeurd want buitenspel. Terug bij af. En toen ging die kutstrafschop er ook nog in. Het zal toch niet….

….NEE. NATUURLIJK NIET! Want het is en blijft een sprookje! En dus deed België in de 76e minuut alsnog wat het moest doen (0-1 !) en dat gaf de Deense burger weer moed. En was het niet Hans Christian Andersen, maar Andreas Christensen (wat scheelt het) die verder schreef aan het Deense sprookje. Het stond 1-3, maar de honger bleek nog niet gestild. Maehle maakt er nog 1-4 van, vormt met zijn handen de nummer 10 van Eriksen en draagt dit doelpunt aan hem op. Hoe mooi. En dan is het eigenlijk alleen Finland nog die dit Deense feestje kan verpesten. Maar dat gedraagt zich keurig en laat zich door België met een 0-2 naar huis sturen. Denemarken is door, het stadion ontploft en de ontlading bij de Deense ploeg….ach, laten we zeggen dat ik het maar moeilijk droog hield. Wat een voetbalavond. Waarbij ik gewoon oprecht de hele wedstrijd van ‘ons Oranje’ alweer helemaal vergeten was na deze pot. Echt, ik zal nooit meer eigenwijs zijn en de verkeerde wedstrijd kijken. Beloofd.

Dan nog even dit

‘Maar in ieder sprookje zit toch ook een schurk?’ hoor ik jullie denken. Klopt. En dat was in dit geval niet Rusland. De Russische elf waren meer het obstakel, de echte schurk was natuurlijk meneer Turpin. Nee niet Dick Turpin natuurlijk, de sympathieke struikrover uit Engeland van de tv-serie. Ik heb het natuurlijk over Clément Turpin (al zou de Engelse vertaling van Dick ook prima hebben gepast hier als voornaam). Hij verzuimde een rode kaart (2e geel) te geven aan de Russische zijde, floot belabberd en dan was er nog die dubieuze pingel. Nu schijnt hij al niet zo’n best imago te hebben in Nederland (iets met een opblaasbanaan zo leerde ik gisteren, Google het zelf maar even) maar dit was echt slecht hoor.

Of, zoals Peter Pannenkoek in de nabeschouwing zei: “Fransen horen helemaal niet te fluiten”. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Gewoon een beetje stilzitten, mooi wezen en af en toe iets opwindends fluisteren in dat geile taaltje van hen. Is meer dan voldoende. Of, als je Clément Turpin heet, je gewoon even afzonderen en gaan zitten schamen. Maar ach, wie heeft het nog over de slechterik van dit verhaal als de held gewoon komt, ziet en overwint? En of er een lang & gelukkig in zit voor de Denen? We kunnen er alleen maar op hopen!

Bron foto: William Cresswell