BZV: na het dweilen de kerk uit

Fotograaf: Linelle Deunk

Zo. De logeerweek is begonnen. En dat was best even slikken, voor zowel de boeren als de vrouwen. Want het is niet niks, drie vreemde vrouwen op bezoek. Natuurlijk, het is op uitnodiging. Maar het blijft wel je personal space waar zomaar drie invaders binnendringen.

Kortom, voor ons als kijker is het ‘smullen’ nu echt begonnen. Ongemakkelijke stiltes, galore! Alhoewel het dit seizoen nog wel eens tegen zou kunnen vallen, want het zijn wel hele vlotte boeren met babbels dit seizoen.

Herman wil hard!

Zo is daar om te beginnen de verlegen Herman. Van die verlegenheid is weinig te merken tot nu toe. Natuurlijk, hij is wat onhandig (op een schattige manier), maar hij zit niet echt om woorden verlegen. Ja, hij had van de spanning een aanval van mannengriep opgelopen, maar wonder boven wonder gewoon overleefd (zie je nou heren, er is leven na de griep!). Sowieso zitten de logees van Herman gebakken, want hij was speciaal voor hen de keuken ingedoken. Eenmaal glutenvrij en één getrut met perentaartje kwamen er uit zijn toveroventje. Terwijl de taartjes afkoelden, ging hij de dames van het station afhalen. Op perron 7, voor de gelegenheid omgedoopt tot 7e hemel, arriveerden zij met hun complete instrumentarium. Want wat er ook gebeurt, er zit muziek in deze logeerpartij!

Nauwelijks op de boederij gearriveerd, trok Herman nochalant (als ware het een ingestudeerd voorprogramma) een kalf uit een koe. Hoppa, hoezo niet stoer deze gast? Na deze koetjes en kalfjes concludeerde Fleur dat het vooral heel gezellig was met de meiden onderling, terwijl Keyboard Pia daarentegen vond dat er te weinig diepgang in de gesprekken zat. (Hallo…je bent er net!). Na het eten gaf Pia een privéconcert op haar keyboard uit 1875 waarop ik ooit mijn typediploma heb gehaald (écht…kunnen we niet een paar sponsors vinden om haar een nieuw modelletje cadeau te doen?). Herman ontpopte zich als een kritische recensent. Het moest harder! Veel harder! Ik schrok ervan. Benieuwd wie van de dames volgende week als eerste het veld zal ruimen. Als ik Herman was zou ik Anne in ieder geval nog even houden. Niet alleen gaat zij pas na het dweilen de kerk uit, ze is ook dol op alles wat klein is. Ik zou zeggen, speel op zeker.

In the middle of niks

Waar de dames van Herman nog honderduit aan het kletsen waren, viel het in Canada na de landing helemaal stil. Want jeee, wat was het vlak. En wat was het winter. En wat was het eigenlijk helemaal niks. En wat veel niks ook. En daar, in the middle of niks…daar woonde Riks. Ik geloof niet dat het uit enthousiasme was dat de monden van de vrouwen openvielen. Het “was dít het dorp?” van Claudia klonk in ieder geval niet alsof ze blij verrast was. Gelukkig had Riks de bedden een beetje feestelijk voor ze opgemaakt. Hij had voor zijn prinsesjes geen erwten onder, maar overalls en laarzen op het matras neergelegd. Werken zullen ze!

En terwijl Marit straalde en zich maar al te graag in de maling liet nemen door Riks, was het tussen Riks en Eline af en toe behoorlijk ongemakkelijk. Waarschijnlijk besefte zij dat als je vanaf deze plek om hulp roept, niemand je zal horen. En dat komt even binnen. Al heeft zo afgelegen wonen ook zo zijn voordelen…zonder buren die er last van hebben, kun je de kerstverlichting gewoon aan het dak laten hangen. Kwam het hier en daar misschien wat stroef op gang, ’s avonds ging het veel makkelijker. Er werden diepe en emotionele gesprekken gevoerd waarbij we even een heel andere Riks kregen te zien. Mooi man.

Ik geef je een doosje, mijn doosje…

Voor Olke was het nog even spannend of er 2 of 3 logees zouden komen. Bij Harriët sloegen op Schiphol namelijk plots de twijfels toe. Ze kon  het niet. Ze kon haar kinderen niet achterlaten, stel dat haar wat zou overkomen? Ze had het laatste krûpke van Olke ternauwernood overleefd, maar wie zei dat dat een tweede keer zou lukken? Natuurlijk bedacht ze zich op het laatst en ging ze toch mee. Samen met Alberdien (ik kom uit Friesland, dus ik heb een streepske voor) en Sandra werd ze allerhartelijkst ontvangen op Olkes ranch in Texas. En daar viel alles op zijn plek voor Harriët. Want het rook er naar stro en hooi en ze had poep aan haar schoenen en dan gaat het goed met haar (haar woorden mensen…)

Olke had als romantisch uitje een rit naar de veiling gepland. Even een paar kalfjes verkopen, iets waar Alberdien wel moeite mee had (je wist dat het een boer was toch?). Na afloop van de veiling gingen ze in de kantine nog een vorkje prikken, alwaar Harriët een vegetariër bleek te zijn. Olke had daar wat moeite mee en ik ook wel een beetje…want waarom schrijf je dan op een veeboer? Enfin,  grappig om te zien dat ze in Texas ook niet berekend zijn op vegetariërs en moesten improviseren door snel wat sla in een afwasteiltje te mieteren en te serveren.

Eenmaal thuis op de ranch kon de surprise avond beginnen. Olke kreeg allerhande cadeaus, zoals het Friese vlaghanddoekje van Alberdien (JA NU WETEN WE WEL DAT JIJ OOK UIT FRIESLAND KOMT). Sandra, die én geen boerenachtergrond heeft én geen Friese roots, gaat voor de recht door zee aanpak. Zij gaf hem een doosje met liefde (lees: oud papier met romantische clichés) en de belofte dat hij tijdens de citytrip die andere doos met liefde zou ontvangen. You go girl!

Een hete logeerpartij

Bij boer Marc stegen de temperaturen tot bijna 45 graden en toen moesten zijn dames nog arriveren! Die waren iets later, want Irene en Anke moesten eerst Annekim op gaan halen bij de olifantenopvang. Hier kregen ze  een korte rondleiding in de slechtste, groene camouflagejassen ooit. Door de temperatuur was het ijs tussen hen drie al snel gebroken, wat zeg ik…gesmolten en ze ontpopten zich op de achterbank van de Jeep tot gevaarlijke concurrenten van ons songfestivaltrio O’g3ne. Eenmaal bij Marc aangekomen, waren ze alle drie doorweekt van het zweet. Wel humor om dan binnen te komen met een “oh, wat cool hier” zoals Irene deed. Marc wilde direct door naar de markt om boodschappen te doen, maar Anke gooide eigenhandig het programma om. Die moest eerst even ‘landen’. Tja, Marc…je wilde vrouwen met een eigen wil, je krijgt vrouwen met een eigen wil.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat Marc mij wat tegen begint te vallen. Hij leek zo’n stoere, mooie bink, maar in deze aflevering bleek hij een cruesli-muesli man met een koelkastmagneetjesfetisj en slecht getimede humor. Al was dat laatste natuurlijk vooral de spanning. Goed, de vrouwen namen het in ieder geval snel over van hem. Zo deelden ze zelf alvast de slaapkamers in en zat Annekim ongevraagd aan zijn garnalen. Uiteindelijk eindigde de dag in het pierenbadje, als vier tilapia’s bij elkaar.

Romantisch Roemenië

Tot slot…David. Die is toch wel heel erg leuk hoor. En niet alleen omdat hij voor de gelegenheid via time sharing een bungalow mét zwembad had weten te ritselen (waar je in Roemenië ongeveer 4 dagen per jaar lol van hebt, qua weersomstandigheden). Nee, ik vind het echt een sympathieke gast. Wel één die direct gaat voor een sandwich met de meiden, zelf gesmeerd ook. Naast Mara en Jorien was Susanne er ook bij. Al trekt Roemenië haar niet echt (en nu blijkt hij ook al niet in Boekarest zelf te wonen), ze heeft kriebels en wil graag ontdekken of het alleen maar jeuk is of dat er echt gevoelens zijn voor David. Hij gaf de dames een rondleiding door zijn (nu nog) spookboerderij en alle drie de dames veinsden oprechte interesse.

Daarna moest er gewerkt worden. Gewapend met mannenspeeltjes, zoals ze het zelf zeiden, mocht er gesnoeid worden. De takkenwijf en bosjesmangrapjes vierden hoogtij. David vond het prima, hij ging gewoon lekker veel oogcontact maken en iedereen even aanraken. In ruil daarvoor kroop hij ’s avonds achter het fornuis, met een recept van Smulweb uitgeprint op een A4’tje probeerde hij er het beste van te maken. Terwijl het volgens mij helemaal niet nodig is om indruk te maken op de dames. Want het beste van Roemenië hadden ze al: dat is hij zelf.