Onvergetelijk

Ja, ik was erbij.

Het was even zweten, maar ook ik had kaarten weten te bemachtigen voor de iNNOCENCE en eXPERIENCE tour van U2 in de Ziggodome in Amsterdam. En zaterdagavond was het zover….na een dag vol schoolreisbuikpijn gingen rond half zeven de deuren open en liep ik naar binnen….de avond van mijn leven tegemoet. Als ik een hond was had ik gekwispeld.

Nee, wees maar niet bang. Ik ga geen recensie schrijven over de show; er zijn anderen die dat met veel meer ervaring/passie/kritisch en analytisch vermogen kunnen. Zoals de mensen van OOR, die iedere avond een volledig verslag afleveren. Aanrader! Nee, ik wil gewoon even van me afschrijven hoe ik deze avond heb beleefd. Want man oh man, het was onvergetelijk!

Draadje los..
Als een klein kind zat ik met knikkende knietjes te wachten tot het begon. De aanwezige vleermuis en de diverse technici die naar boven werden getakeld vormden een leuk tijdverdrijf c.q. voorprogramma. Vanaf onze plek kon je ook goed alle bekabeling achter het podium zien. Ben ik al onder de indruk van de kluwen draden achter onze “home entertainmentset”, hier leek wel de stroomvoorziening van de gehele provincie Noord-Holland in de coulissen te liggen. Indrukwekkend.

Maar goed, ik wil het niet over de techniek hebben. Of over alle technische snufjes die direct verklaarden waarom de kaartjes zo godsgruwelijk prijzig zijn. Want ja, alles wat je daar al eerder over las klopt als een bus. Het was meer dan indrukwekkend en er zijn dan ook geen superlatieven genoeg om die ervaring te beschrijven. Gruwelijk, met een WOW factor die alle eerdere concerten van U2 direct deed vergeten.

Angst
En toch….daar kwam ik niet voor. Ik kwam voor die mooie, rauwe, pure stem die mij voor het eerst raakte toen ik een jaar of 14 was. Die stem, die samen met de onmiskenbare gitaarsolo’s direct vol, hard, maar vooral raak bij mij binnenkwam. Me bij de strot greep. Mij meenam naar het verhaal dat werd verteld. Die stem, die leerde mij waar muziek voor diende. Raken.

En man, wat was ik bang gisterenavond. Dat al het decor en technisch geweld toch vooral bedoeld was als afleiding voor het onvermijdelijke. Dat deze vier krasse knarren de tand des tijds steeds moeilijker doorstaan en vooral alleen in de studio nog met enige technische hulp ‘mooie dingen’ kunnen maken. Ook een stem wordt immers ouder.  Misplaatste angst, zo zou blijken. Want, boy, was I wrong!

Het concert begon met veel spektakel, oude (hele oude!) en nieuwe songs en vier hele energieke muzikanten die vastberaden waren om er een topavond van te maken. Ze hadden me al helemaal ingepakt (ja, toch ook mede door de visuele aspecten), toen Adam Clayton en Larry Mullen tijdelijk het podium verlieten en the Edge plaatsnam achter een piano.

Tot tranen toe geraakt
Voor even was het muisstil. The Edge speelde de eerste akkoorden en daar begon het nummer ‘Every breaking wave’.  Slechts een piano en één stem. De stem. Ik sloot mijn ogen en was voor heel even helemaal alleen in de Ziggodome. Het nummer deed pijn, ontroerde en kwam zo ontzettend hard binnen. Bono’s stem sneed door mijn ziel. Raakte me. Recht in het hart, tranen biggelden over mijn wangen.

Muziek zoals het is bedoeld. En dat was het moment waarop ik wist: hier kwam ik voor. Vergeet de effecten, laat de rest maar achterwege….dit is zo puur. Zo mooi. Mijn hart maakte een klein sprongetje toen het nummer bijna achteloos overging in October. Kippenvel tot aan mijn kruin. Belachelijk goed, zonder poespas.

Het was een magisch moment dat van mij nog wel langer had mogen duren. Hoe minder decor, hoe beter de band tot zijn recht komt wat mij betreft. Al had ik ‘Raised by wolves’ of ‘Bullet the blue sky’ ook niet willen missen trouwens. Ach, ik had niks willen missen. Maar dit was echt wel een hoogtepuntje hoor!

Teveel keuze
Afijn, struin het internet af en je vindt volop impressies van de afgelopen avonden. Het was echt onvergetelijk. En dat komt overigens mede door de Ziggodome, dat mag gezegd. Wat mij betreft dé concertlocatie in Nederland. Alles klopt hier, van de inrichting en ruimte tot aan de catering, het geluid en het zitcomfort. Super. Jammer dat het niet in Rotterdam staat 🙂

Ik droom nog even na en geniet via Spotify van de nummers die ik gisteren heb moeten missen. Want dat is wel een groot nadeel van een band met een repetoire als dat van U2. De setlist is altijd te kort. Zoveel mooie nummers, hoe kun je daaruit kiezen? Er is zoveel dat ik nog zo graag had willen horen (Drowning man, 40, Running to stand still, Bad)….dus er zit maar één ding op. Ze moeten heel, heel, heeeel snel weer terug naar Nederland komen.

Wat mij betreft alleen met een piano, drumstel en gitaar.

En een stem.

Die ene stem.

If you go?
If you go your way and I go mine
Are we so?
Are we so helpless against the tide?
Baby every dog on the street
Knows that we’re in love with defeat
Are we ready to be swept off our feet
And stop chasing
Every breaking wave