BZV: Tom Poes

Bij het laatste shot van deze aflevering van Boer zoek vrouw sprong ik spontaan juichend op van de bank. Als een iets te enthousiaste voetbalsupporter wiens cluppie een doelpunt had gescoord, zo reageerde ik toen ik Theo en Nancy een zuinige zoen zag uitwisselen tijdens hun city trip. De volledige reportage volgt pas volgende week, maar het zag er veelbelovend uit. Go Theo! Je verdient het!

Maar eerst maar even terug naar deze week. Nancy was er klaar voor om Theo thuis te ontvangen en voor te stellen aan haar moeder en dochter. De appeltaart stond op tafel en de kaasschaaf lag klaar. Leerden we in een eerder seizoen van BZV nog dat je deze handige huishoudhulp heel goed kunt gebruiken bij het braden van gehaktballen, vanavond zagen we hoe het kreng als gebaksschep werd ingezet. Wat een multifunctioneel stukje huishoudelijk vernuft!

Theo had voor Nancy een bos bloemen meegenomen en voor de andere twee dames een pondje kaas voor bij de kaasschaaf. Hij was vol vertrouwen, want toen Nancy zijn boerderij had verlaten had ze hem toevertrouwd dat het ‘de goede kant op ging’. Waaruit je ook kunt opmaken dat ze het misschien over haar terugreis naar huis had, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Hij was amper een half uurtje binnen en toen mocht hij al mee naar boven! Na een korte rondleiding door haar inloopkast, liet ze haar enorme schoenencollectie zien. Imelda Marcos zou er jaloers op zijn. Theo’s “je hebt wel veel keus” suggereerde even dat er ook nog ergens een biljartzaal was, maar dat is verder niet in beeld gebracht.

We zagen hoe hij in zijn nieuw aangeschafte motorjack als een breedgeschouderde Hells Angel met Nancy vertrok voor een heerlijke strandwandeling. Die eindigde op een terrasje, waar ze in een soort jacuzzi zonder water, maar mét kussens veelbelovende blikken uitwisselden. Nancy’s gevoelens gaan nog steeds een beetje op en neer, maar als we de beelden vanuit Oslo mogen geloven, komt dat volgende week wel goed. Oh ik hoop het zo….

Hunkeren naar Hetty
Over naar Geert. Ik voelde de bui vorige week al een beetje hangen…ondanks dat Ada overal voor in is, alles gezellig vindt en reuzeleuk is met aardbeien, gingen zijn gevoelens uit naar Hetty. En hij kon het niet langer voor zich houden. Hij sprong van zijn vorkheftruck, huppelde de huiskamer binnen en verklaarde een verbouwereerde Hetty de liefde. Hij wilde samen hunkeren. Hunkeren naar elkaar. Zij naar hem en hij naar Hetty. Maar eerst moest Ada de laan uit worden gestuurd. Dat kwam goed uit, want die maakte zich net op voor een stevige wandeling.

Ada was vooral heel blij voor haar nieuwe vrienden. Ze zag het geluk er vanaf stralen en ze vond het énig. En ze mocht altijd komen logeren, al was het voor vier weken. Aldus Geert. Nooit erg, twee vrouwen in huis. Ondertussen huilde onze ‘keiharde kerel’ uit Groningen de ogen uit zijn kop. Iemand teleurstellen, dat blijft toch gewoon kut met peren. (die overigens € 1,75 per 2 kg kosten bij Geert, althans de gestoofde versie, maar dit geheel terzijde). Ada was weg. Er kon gehunkerd worden.

Hunkeren betekent volgens mij toch vooral heel erg naar iemand verlangen. Dus vertrok Hetty naar Brabant, zodat Geert op zijn gemak kon hunkeren. Tot hij het niet meer hield en de auto instapte om naar haar toe te gaan. En zich drie slagen in de rondte te schrikken. Want jeetje mina, ‘we’ hebben het nu al weken over dat ontzettend leuke huis van Bertie, maar ik geloof dat Hetty haar alimentatie ook goed besteed heeft hoor. Wat een paleisje! Wat een stijlvol ingerichte woning! Wat een intimiderende omgeving voor een man als Geert. Die zich oprecht afvroeg of hij wel de juiste keuze had gemaakt. De tijd zal het leren…uiteindelijk is de omgeving bijzaak, je zult vooral met elkaar verder moeten.

Enfin, ex-man Tiny (eerlijk zeggen, wie dacht ook gelijk: ‘waar is Lau?‘) en de kinderen kwamen langs en het werd een gezellig diner. Er was tagliatelle met een saus die leek op iets wat al was gegeten, er was crème brulée en er waren grapjes en goede gesprekken. Kortom, Brabantse gezelligheid.

Tom Poes
Bij Tom thuis mochten de meisjes boven spelen terwijl de mannen stoere praatjes uitwisselden in de grote loods. Of het de akoestiek was, of het accent van de heren, ik weet het niet, maar ik heb er geen woord van verstaan. Op het ‘of ik verliefd ben?’ na van Tom dan. Voor het eten werden beide seksen weer verenigd en toen Tom een soort van speech hield, was ik vooral gebiologeerd door die oerlelijke trui die hij aan had en het vreselijke ongelukkige shot van het bierflesje op de statafel versus Rimke op de achtergrond.  Hij verdween nog net niet tussen haar benen….had de montage best wat leuker kunnen doen als je het mij vraagt.

Ook Tom ging op bezoek bij zijn schoonfamilie; in dit geval schoonvader Stoffel (geweldige naam, love it!) die in de stal aan het werk was. Tom had uiteraard een bos tulpen bij hem én…..een kitten. Vanwege de muizenoverlast. Het beestje werd Tom gedoopt (hahaha, Tom Poes) en de vader van Rimke was meteen om vanwege dit originele cadeau. Gelukkig maar, hij had ook boos kunnen worden omdat Tom hem een zwarte kat had geschonken.

De zussen van Rimke kwamen langs, waarvan één look-a-like en zwager Willem die Tom alvast een beetje moed insprak. Ook vader Stoffel deed een duit in het zakje. Rimkes vriendinnen zouden de Friese les wel op zich nemen. Met heel veel wijn, hadden ze het Tom in één nacht wel geleerd, aldus de ondeugende senior. Je zag Toms ogen even fonkelen, maar -heel wijs- hij reageerde niet al te enthousiast. Ik zal hem alvast een beetje op weg helpen. Volgende week mag hij met zijn Rimke naar Dubrovnik. Dat is Fries voor ‘havenstadje in Kroatië’.

Deventer op zijn Duits
Ondertussen in Zeeland was Bertie heel trots op zichzelf over hoe ze de hele logeerweek had doorstaan. Ik hoorde het haar echt zeggen tegen Yvon toen ze net weer van haar nadenkpaard afstapte. Ze had ook een keuze gemaakt. Ze ging voor diegene bij wie het ‘het rustigst’ was, zodat er een basis was vanwaar er verder gewerkt kon worden. Dus. Diegene bleek Esther te zijn, die steeds sterkere gevoelens had ontwikkeld voor Bertie en daarom werkelijk een explosie van vreugde toonde bij het horen van haar naam. NOT.

“Oh daar ben ik blij mee. Echt heel blij”
“Da’s fijn”

Zie hier, een conversatie waar de seks vanaf spat. Alsof je net een nieuwe trui hebt gekocht in de winkel en de verkoopster laat weten dattie lekker zit. Kom op nou meiden! Je hebt introvert en je hebt introvert, maar hier is niet eens sprake van een intro….

Goed, sorry, mijn frustratie moest er even uit. Ik was ook te vroeg, want Bertie blijkt namelijk best wel leuke gesprekken te kunnen voeren. Zo bleek bij haar eerste bezoekje aan haar cleanparents zoals ze het zelf noemde. Ze nipte aan haar roosvicee (wie is er niet groot mee geworden) en taste nog even de sfeer af, maar toen de vader van Esther informeerde naar haar auto’s, ging ze helemaal los. De cilinders en pk’s vlogen over de tafel en Esthers vader knikte tevreden. Stiekem had hij toch een schoonzoon erbij gekregen. Aan het eind van het bezoek was ook Bertie zelf redelijk enthousiast. Niet alleen had zij de eenkennige hond weten te temmen, ze gaf zelfs ook aan dat ze ‘mogelijkheden zag’.

Misschien liggen die mogelijkheden wel in Berlijn, waar ze samen met Esther naar toe is vertrokken voor hun citytrip. De heenreis begon in ieder geval al heel gezellig, met een analyse van de teksten van de treinomroepster. Spannender kan ik het niet maken mensen…..

Typisch ‘hier’
Tot slot was daar Jan. En waar ik normaal gesproken heel erg meevoelde met Theo, waren mijn gedachten deze week vooral bij Jan. Want niet alleen moest hij ‘daar’ weg en moest hij het drukke ‘hier’ in, hij werd bij Rianne thuis op pijnlijke wijze geconfronteerd met haar verleden. Overal in huis hingen nog foto’s en andere aandenken aan haar vorige, overleden vriend. Logisch, want een onderdeel van haar leven, maar ook behoorlijk ongemakkelijk denk ik voor Jan.

Maar toen….toen waren daar de katten van Rianne. Of katten, ik heb er maar één gezien, maar ze schijnen met zijn vieren te zijn. Dit exemplaar was in zijn eentje al vervelend genoeg, want als er gezoend werd op de bank, dan dook ze er direct tussenin. Zat Jan ineens met de haren van de poes van Rianne in zijn mond. Hij had zich dat toch iets anders voorgesteld. Sowieso is hij geen kattenman. Dieren horen in een stal, aldus de boer. Het helpt niet dat Rianne een catcam heeft; een camera waarmee ze via haar telefoon haar poesjes in de gaten kan houden. Ik heb daar een mening over trouwens. Ik deel hem maar niet.

Toch moet Jan ook even gefronst hebben. Net als toen hij op bezoek ging bij haar ouders en Rianne doodleuk vertelde dat de hond des huizes allerlei verschillende knuffels heeft. Met allemaal een eigen naam. Ik zag een klein beetje paniek in zijn ogen. Of dacht hij, net als in de auto, oh…dat is misschien ook wel typisch voor ‘hier’. Laten we hopen dat ze in Dublin straks nog verliefder op elkaar worden dan dat ze nu zijn, zodat dit soort dingen gauw naar de achtergrond verdwijnen. Als je alleen oog hebt voor elkaar, dan zie je de rest ook niet. Op de katten na dan. Want die check je gewoon even op je telefoon.