BZV: een zacht eitje

Een pottenkijker. Dat is wat Bertie is tot nu toe. Niets meer en niets minder. Kijken, kijken, niet praten. Man oh man hoeveel ongemakkelijke stiltes kun je laten vallen met zijn viertjes? Zelfs de hond ging er van janken. Er is verdomme geen breekijzer voor nodig om het ijs te breken, Bertie! Met een aardappelschilmesje kun je al een heel eind komen hoor.

Gelukkig bedacht ze dit zelf ook, op aangeven van Katherine en met de geweldige oneliner “Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem wel je eigen mesje mee” leek het er heel even op dat het gezellig werd in de keuken. Leek. Er spetterden wat lichaamssappen van de piepers in de ogen van Esther, maar spannender werd het niet. De pan met boerenkool werd op tafel geflikkerd, de worst er naast. Gelukkig zorgde Fidel voor wat achtergrondmuziek. En nee, het was geen bedelen wat deze hond deed, hij sneed alleen even de spanning. Iemand moet het doen.

Hartige appeltaart
Gelukkig was er na het eten nog tijd genoeg voor een goed gesprek. Want als Bertie zich ergens van bewust is, is het wel dat ze één op één momenten met de dames moet gaan creëren. Gesprekjes aanknopen, interesse veinzen tonen. Maar dat vindt ze moeilijk…en dat verdomde handboek kan ze ook al nergens vinden. Maar goed, wat moet, dat moet. En dus werd de avond optimaal benut. Door een discussie over de grootte van een appelpunt en het kijken naar een goede film. Nee…zo kom je ergens. NOT. (Even nog hoor…maar een appeltaart in de vorm van een hartje. Is dat dan een hartige appeltaart? Vroeg ik me even af)

Eigenlijk zag ik het niet meer gebeuren, daar op die boerderij. Totdat ze de volgende dag naar buiten gingen. Blijkbaar is Bertie daar nog het meest op haar gemak. Bij haar maaidorser en haar knutselschuur. Oké, het waren geen diepgravende gesprekken, maar hé….er was geluid! En dat was al heel wat. Ik kwam er ook achter dan Bertie een heus nadenkpaard heeft. Daar ging ze even een ritje op maken om…jawel, na te denken. Ben benieuwd of zij en Black Beauty wél een boeiend gesprek hebben gehad onderweg. Zal toch niet?

Ik had te doen met de logés. Ciska die (in een aangevraagd gesprek) aangaf geen klik te voelen, Katherine die het achterste van Berties tong graag wil zien en Esther, die hevig ontroerd was omdat haar gevoelens voor Bertie bevestigen dat ze echt, echt op vrouwen valt. Ik wil dat toch even wat nuanceren. Want tot nu toe gedraagt Bertie zich toch vooral als een man. Als een hork. Als iemand die niet zo graag over zijn haar gevoelens wil praten en praten an sich al een tour de force vindt. Maar goed. Omdat er nog niet veel (helemaal géén) contact is geweest en Bertie toch wel een gefundeerde keuze wil maken, mogen alle dames van Yvon nog één nachtje blijven slapen op de boerderij. Bertie heeft beloofd er echt, echt, écht werk van te gaan maken, dus ik ben heel benieuwd naar alle (inter)actie volgende week.

Hoe komen die vlekken op het tafelkleed?
Na vorige week was ik bij Geert juist heel erg bang voor alle actie. Maar of het komt omdat de schok vorige week zo groot was en er nu al een soort gewenning optreedt of omdat de dames het allemaal ook wel prima vinden, het viel me alles mee dit keer. Natuurlijk, met de deur in huis vallen in de damesslaapkamer, is best gewaagd, maar ze vonden het allemaal prachtig had ik het idee. Alleen Mary heeft er wat moeite mee. Voor haar is kussen toch altijd iets van een vorm van intimiteit geweest, terwijl het voor Geert ongeveer hetzelfde is als ademhalen. Daar moet ze toch wel een beetje aan wennen. Wees gerust Mary, het ligt niet aan jou.

En nu kan ik wel heel makkelijk weer ‘vol’ op Geert gaan door iets te roepen over zijn vraag of hij de  vrouwen die gaan afvallen nog mag reserveren voor het geval het met zijn eerste keuze mis zou gaan, maar dat zou wel weer heel erg makkelijk zijn. Nee, laat ik me vooral op alle positieve aspecten concentreren dit keer. Ik zag Geert afdrogen! Ik zag hem de tafel dekken! Ik viel bijna van de bank, hij heeft het dus toch wel in zich. Hij had zelfs het tafelkleed in de was gegooid omdat er vlekken op zaten. Ik blokkeer even de gedachte wat dat dan voor vlekken waren. Nee, Geert deed zijn best.

En Ada ook. Wat een leuk mens is dat. Met haar ‘wij zijn erg van de sfeer’ (wat seniorentaal is voor ‘doe mij maar een wijntje. Of drie’) en het dubbelzinnige ‘mag ik even met jouw zakje’. Nee, dit aardbeienvrouwtje past wel bij hem volgens mij. Net zo ondeugend. Ik was even bang toen de kaarten op tafel kwamen, maar gelukkig….er werd geen strippoker gespeeld, maar gewoon een ouderwets potje één-en-dertigen. U weet wel, dat ingewikkelde denkspel.

Enfin, het werd niet laat, want de volgende dag moest er al heel vroeg, heel hard gewerkt worden. Geen probleem voor Horeca Hetty, die was de flexibele werktijden wel gewend. Maar dit was toch anders. Op het land, tussen de boerenkool. Voor, achter, naast je. Overal boerenkool. Je zou er bijna claustrofobisch van worden. Vergeet het maisdoolhof, dit is vele malen spannender. Geert had nog een onduidelijke uitleg over de hardheid van de stengel. Iets met de overgang van een groen naar een geel blaadje. Ik kreeg er zulke suggestieve gedachtes bij (ik weet het, ligt aan mij) dat ik het geluid maar heb uitgezet. Maar het was mooi spul, die boerenkool. Heel mooi spul.

Overal Tom. Overall. Ik wel.
Over mooi spul gesproken. Wat is dat met die meiden bij Tom op de boerderij? Hebben ze niet door dat het best een onmogelijke opgave is om 24/7 mooi te zijn? En dan met name op het boerenland? Trouwens, als Tom zegt dat je beter een overall aan kunt doen, dan doe je dat toch gelijk? Dan ga je toch niet staan giechelen en in je goede, oude kleren mee? Hoeveel tekens/signalen/waarschuwingen kan een man geven? Ik had stante pede een overall aangetrokken. En nee, ik had me niet druk gemaakt of hij me dan wel of niet nog aantrekkelijk zou vinden. Gewoon niets er onder aan en de rits een heel stuk open. Moet jij eens opletten!

Maar nee, de dames gingen voor uiterlijk en waren eigenlijk helemaal niet van plan om vies te worden. Dus toen Tom begon over drainen doorspuiten, en met ijzeren pinnen prikken, kwam er niemand op het idee om hem even te helpen. NIEMAND. De arme jongen moest het gewoon vragen (en hij noemde het zelf nog commanderen, de schat) voordat iemand de schep ter hand nam. Het was vermakelijk om naar te kijken hoe Lotte, Léonie en Rimke een poging tot landbouw deden. Alsof er ieder moment een nagel kon breken, een broek vuil zou worden of een kapsel verwoest. Zo scoren jullie geen punten hoor meiden.

Terwijl Tom iets vaags met een slang deed aan de rand van de sloot, werd dan ook gevraagd of hij niet bang was om in de sloot te vallen. “Nee”, was het korte en krachtige antwoord. Ik had ‘m direct er in geduwd en er een potje modderworstelen van gemaakt, maar ook deze kans werd niet gegrepen. Jammer. Nu maar hopen dat er iemand wel zo slim is om de volgende ochtend om 20 voor 7 per ongeluk de badkamer op te lopen, want we weten inmiddels dat dat precies de tijd is waarop Tom zijn tandjes poetst. Niet elektrisch overigens, want dat kriebelt aan zijn neus. Nuttige info, ik heb ‘m genoteerd.

Wacht overigens nog steeds op het moment waaruit blijkt dat er iets mis is met deze man, maar heb nog niets kunnen ontdekken. Misschien dat er één heel klein dingetje is van hem dat we nog niet gezien hebben? Hoopte even op dat dit vanavond in beeld zou komen, maar de KRO deed helaas tijdens het uitkleden vroegtijdig het licht uit. Damn.

Het is niet altijd wat je ziet.
Bij Jan is het wachten tot het moment waarop de tatoeages van zijn logés tevoorschijn komen. Dat was deze week nog niet, maar er kwamen wel wat littekens boven water. Jan was er stil van en ik ook. Wat een ongelooflijk triest verhaal van Rianne, die vier maanden voor haar huwelijk haar aanstaande man verloor door een verkeersongeluk. En hoe dapper dan ook, dat ze nu weer voor haar geluk durft te gaan en hier open over is. Grappig hoe één zo’n gesprek ervoor kan zorgen dat je heel anders naar iemand kijkt. Geeft ook wel gelijk aan hoe betrekkelijk televisie is. Zo vind je de ene week iemand nog een irritante giechelkont, en zo zie je haar ineens als een hele sterke vrouw.

Ze maakt overigens ook wel goed werk van Jan, want ze is niet alleen de eerste in de melkput ’s ochtends, ze springt ’s avonds ook bij hem op de trekker en laat de andere twee het eten klaarmaken. Slimme meid. Ook hier kwam het onderwerp ‘emancipatie’ aan de orde en Jan had met zijn antwoord wel een heel goed punt. Het gaat er niet om wat je ergens van vindt, het gaat er om dat het huishouden ook moet gebeuren. En dat je dan kiest voor wat het meest praktisch is. Dus. Dat is in ieder geval duidelijk. Hij zoekt een vrouw die kan koken.

Jan heeft het bankhangen ook tot een kunst verheven, maar -eerlijk is eerlijk- het is wel fijn om te zien hoe relaxt het er aan toe gaat tijdens deze logeerpartij. De kinderwens, de bankgewoontes en Jans atletische lichaam….alles is bespreekbaar. Marieke heeft al in de smiezen dat ze het het beste over schapen kan hebben om Jans interesse te wekken en informeert naar de boomstammen van de beestjes. Ik hoop maar dat ze stambomen bedoelt. Ik denk trouwens zelf dat Jan niet zo heel erg geïnteresseerd is in schapen, maar op zoek is naar een vrouw die hem nieuwe woorden kan leren. Zoals ‘affectie’ bijvoorbeeld.

Een zacht ei
Theo was voor dag en dauw opgestaan om al het vervelende werk snel te doen, want dat wilde hij niet zijn vrouwen overlaten. Daar wilde hij vooral iets gezelligs mee gaan doen. Dus schepte hij zich een slag in de rondte om daarna snel naar huis te rennen en het ontbijt te gaan maken voor de dames. Die daar tot mijn verbazing ook gewoon zaten te wachten tot ze bediend werden! Theo ging eitjes voor hen koken, want hij had vernomen dat zij wel van een zacht ei hielden. Ik weet niet of ze daarmee het ovale lekkernij of Theo zelf bedoelden, want hij is wel errug lief hoor…..

Dit in tegenstelling tot één van de dames die net zo vaak klaagt als dat ze met haar ogen knippert, zo lijkt het wel. Eitje niet goed, aandacht te weinig, dit te kort, dat te lang….pffff…en dan je verbazen dat er ‘een afstand’ is. Nou, die is er inderdaad Sandra. Theo is namelijk tot over zijn rode oortjes op Nancy. Er zit niet meer dan een meter tussen als die twee zich in dezelfde ruimte bevinden. Man, hij maakt zelfs tussen het werken door nog oogcontact met haar. Doettie gewoon! Gaat vanzelf!

Tijdens het kaasmaken bij zijn broer liet hij de ‘put’ met wrongel zien en grapte hij over hoe je daar een Jacuzzi van zou kunnen maken. Hoeft niet Theo, niet alle vrouwen zijn zoals Janna uit het vorige seizoen. De meeste zijn gewoon tevreden met een douchecabine en zeep aan een touwtje. Hij liet Nancy voelen aan zijn zachte handjes en keek gebiologeerd toe hoe ze de kazen inwreef met een plastic laagje. En terwijl ik daarbij een Karate Kid flashbackje had (wax on, wax off)  probeerde Ria de aandacht te trekken en oogcontact te forceren. Het mocht niet baten, Theo deed in zijn hoofd al een dansie. Met Nancy.

Volgende week gaat hij Sandra vertellen dat ze mag vertrekken. Ik weet het zeker. Hij houdt niet van klagende vrouwen. Hij gaat voor rustig en gemoedelijk. Want ook al is ‘de zon duur’, dat is nog geen reden tot klagen. Het had ook kunnen regenen. Aldus Theo, kampioen omdenken. Dus Sandra, pak maar vast je koffers, want dit gaat ‘m niet worden. Maar als hart onder de riem (en om nog even in het omdenken te blijven)…gelukkig heeft Theo een heel leuke broer. En die woont maar één erf verderop.