Prijsschieten

We mochten blij zijn met een gelijk spel, werd gezegd.
We gingen echt niet winnen van de regerend wereldkampioen, echt niet.
We waren de underdog.

En weet je wat het is met underdogs?

Die bijten! Heel hard!

Het moet gezegd, wat een plan. Wat een geweldig plan. Starten met het zaaien van totale verwarring. Op je spelersbus heel groot de letters ‘Echte mannen dragen oranje’ en dan het stadion binnen komen in een kobaltblauwe outfit. Je zag die Spanjaarden denken….alsjemenou?

En daarna gewoon veinzen alsof je als team nog niet helemaal ingespeeld bent in het 5-3-2 systeem. Verdedigers die lijken te twijfelen (wie neemt deze, ik? Of toch jij? Of toch ik?), terwijl in feite die vijf mannen op rij gewoon de ultieme buitenspelval bleken te zijn. Eén van je beste spelers op een dood spelmoment even snel aan de kant zijn strikdiploma laten halen (nog gefeliciteerd, Arjen!) en een klein beetje de rand al op zoeken.

Oeps…
Dat ging wel eventjes mis overigens, want de scheidsrechter zag in het balletpasje van Costa een overtreding en gaf geheel onverwacht een penalty. Terwijl iedereen met -10 in de herhaling nog kon zien dat Costa juist degene was die het been van De Vrij als springplank gebruikte. Maar goed, na drie wedstrijden hebben we al geleerd dat je op dit WK twee tegenstanders hebt. Het elftal op de andere helft en de arbitrage.

Het was even slikken, maar ‘onze jongens’ gingen gewoon door met hun plan. Treurig voetbal met af en toe een wanhoopspoging. Totdat iemand op de dug out het geheime teken gaf en Van Persie in de 44ste minuut eindelijk zijn visitekaartje af mag geven. Wat een f*cking mooie goal, wat een briljante timing en wat moet dat gras lekker gesmaakt hebben. Even een mentale dreun uitdelen en dan fluitend het veld aflopen. Hasta la vista, baby! They’ll be back!

Tikki takki…
En dat deden ze dus ook. De tweede helft voelden de meeste Spaanse supporters de bui al hangen. En dan heb ik het niet over de regen die met bakken uit de hemel kwam zetten, maar het elan waarmee Oranje even liet zien hoe je nu eigenlijk tikki takki voetbal speelt. Robben maakt 2-1, De Vrij doet leuke dingen bij de paal en zorgt voor de derde goal. Silva raakt geïnspireerd en maakt daarop 3-2. Althans, dat dacht hij, maar ja….die enorme buitenspelval van ons hè…geen mooier doelpunt dan een afgekeurd doelpunt van Spanje, zeg ik dan maar.

Van Persie en Robben zorgden uiteindelijk voor 5-1 op het scorebord, voor kippenvel over mijn hele lichaam, en voor een staande ovatie in miljoenen Nederlandse huiskamers. Het was prijsschieten op de Braziliaanse kermis. Het mooiste plaatje? Die mannelijke supporters in hun Spaanse jurkje, met de tranen in de ogen. Nog nooit kwam hun vrouwelijke kant zo goed tot hun recht! Heerlijk.

Vanwege mijn euforie zit dit blogje waarschijnlijk vol met spelfouten. Nou en? Ik ben blij. Zo blij, dat ik het niet eens over die Costa wil hebben. U weet wel, die man waar al die Brazilianen al boe naar riepen. En terecht. Met zijn boevenkop, zijn onterechte penalty en zijn kopstoot richting Martins Indi. Wie heeft er nou hoofdpijn, hè? Dat bedoel ik.

Oh ja, die andere wedstrijd…
Voordat ik voor de veertiende keer de herhaling van die prachtige, eerste goal van Van Persie ga kijken, moet ik natuurlijk ook nog iets zeggen over die andere wedstrijd. Mexico tegen Kameroen. Ik dacht eerst dat het een demonstratiewedstrijd was om aan vrouwen en andere leken uit te leggen wat nou precies buitenspel inhoudt. Maar drie afgekeurde goals later bleek dat vooral de arbitrage nog wat extra les nodig had. Die overigens weer heel veel lijntjes trokken met hun koddige spuitbusjes. Zelfs de bal kreeg een eigen lijntje. Het leek verdorie wel het WK stoepkrijten…wat een onzin allemaal.

Gelukkig zegevierde hier ook het recht en won Mexico zeer terecht de wedstrijd. Verder heb ik geleerd dat het in Brazilië heel hard kan regenen, een sombrero echt wel onder een poncho past en één supporter van Kameroen in één keer de oplossing bood voor onze zwarte pieten discussie. Voor wie niet gekeken heeft, het was die grote donkere man met die fantastische groene pruik. Dat we daar nou niet eerder aan gedacht hadden.

Voor wat betreft Australië en Chili, die wedstrijd sla ik even over. Ik ga me weer storten in het feestgedruis. Olé paella !!

Bron foto: ING Nederland