Sinterklaas heeft zijn Spaanse kont nog niet gekeerd of bijna overal in de Nederlandse huiskamers schieten de prachtig versierde kerstbomen als paddenstoelen de grond uit. Als een soort goed georganiseerde terroristische beweging hebben al deze mensen ook met elkaar afgesproken om die prachtige bomen via sociale media mij onder mijn neus te wrijven. De ene boom nog mooier dan de ander, de woonkamer spik en span als dé perfecte kerstetalage waarin de boom de hoofdrol speelt. Ja, ja, wrijf het er maar in jongens. Ik weet nu al wie geen kerstkaart krijgt dit jaar.
Hier staat hij dus pas sinds vanavond. Met frisse tegenzin. Dat is een andere formulering voor “omdat de kinderen het willen”. Als het aan mij lag was dat kreng gewoon lekker op zolder blijven liggen. Ik bedoel, kerstkransjes kun je ook gewoon vanaf een schaaltje serveren toch? Heb je niet zo’n hele boom voor nodig.
Zet ‘m daar maar neer, tussen die twee stapels…
Waarom ik er zo’n hekel aan heb? Nou ja, hekel is misschien een groot woord. Maar het feit dat ik ergens tussen de rokende puinhopen van wat ooit een huishouden was een plek moet gaan creëren waar een omhooggevallen kamerplant versierd en al op een voetstuk moet worden geplaatst staat mij een beetje tegen. Nog meer rommel. Nog meer zooi.
Iemand op Twitter stelde hardop de vraag: “Zooi? In je huiskamer heb je toch geen zooi?”. Nou, wel op mijn planeet. En veel ook (en daar zijn niet alleen mijn drie kinderen schuldig aan, al vormen ze al jaren een perfect alibi).
Krabpaal met kapsones
Maar goed, niet alleen het gebrek aan een toonbare woonkamer is een behoorlijke drempel. Ook de twee harige hooligans die hier in huis rondlopen weten al een paar jaar mijn kerststemming behoorlijk te verstieren. Als de boom eenmaal staat is deze namelijk veel aantrekkelijker dan de luxe uitgevoerde krabpaal met vier etages. Niets ligt zo lekker als een doorgezakte tak van een kunstkerstboom.
Visite met kerst bekruipt altijd het gevoel dat er iemand naar ze kijkt vanuit de hoek. Dat klopt inderdaad….ergens tussen de ballen en slingers kijken twee paar ogen nieuwsgierig rond (terwijl zij hun bekje aflikken nadat het laatste kerstkransje is verschalkt).
Dat valt nog wel mee, hoor ik jullie denken? En wat nou als ik vertel dat ik vorig jaar drie keer (Drie. Fucking. Keer) de boom opnieuw heb moeten af- en optuigen omdat hooligan junior de bedrading van de lichtjes had doorgebeten? Ik weet nu dat een kat ook kan vliegen…hij leek wel een kerstengel toen ik hem na de derde keer de boom uitsloeg. Ik zag alleen nog zijn vallende ster voordat hij vluchtte door het kattenluikje….
I did it !!
Hij staat en ik ben weer trots op mezelf. Na een vloeksessie waar Tiny&Lau (wie kent ze niet) nog jaloers op zouden zijn is het me ook dit jaar weer gelukt de lampjes uit de klit te krijgen. Voorgaande jaren ben ik uit pure ellende gewoon maar nieuwe lampjes gaan kopen, dat ging sneller. De ballen hangen, de slingers ook en een aantal kerstkransjes heeft zelfs de boom weten te halen (de rest is op onverklaarbare wijze in mijn buik verdwenen…)
Ik verheug me nu al op het aantal dagen dat de boom rechtop blijft staan. Ik hoop op een record; maar met vijf dagen op rij zou ik al heel blij zijn. Want ook al brengen scherven geluk, ook dit jaar heb ik weer gekozen voor onbreekbare ballen, dat scheelt in ieder geval met opruimen.
Zo. Dan kan ik nu eindelijk ook mijn foto gaan posten op Facebook. Hoor ik er weer helemaal bij.
Fijne kerstdagen!
feetjeblogt 
Plaats een reactie