Ik wil het allemaal niet weten

Daar zaten ze dan: drie op een rij. De kleuren van hun T-shirts stonden symbool voor de heerlijk relaxte reggaesfeer die er al dagen heerste op het erf. Maar daar zou nu abrupt een einde aan komen omdat Willem zijn keuze zou gaan maken. Dus niks matching outfits, maar oorlogskleuren aan! Ik had verwacht dat de kleuren van de shirts bepalend zouden zijn (rood kan gaan, geel is een twijfelgeval en groen wordt de winnaar straks) maar daar kwam ik bedrogen uit.

Het was juist Jacob met het groene shirt die mocht vertrekken. Iets wat hij heel jammer vond, want hij had zich zo verheugd op de rest van de logeerpartij. En dan met name het echte ‘aanraakgebeuren’ . En inderdaad, Jacob had het erf nog niet verlaten of men werd fysiek. Niet waarneembaar voor de kijker helaas, maar teksten als “waar is die hand gebleven” lieten niet veel aan de verbeelding over.

Krakende conversaties

Toen werd er overgeschakeld naar de boerderij van Henrieke en dacht ik heel even dat het geluid van mijn televisie was uitgevallen. Gelukkig werd de ongemakkelijke stilte snel doorbroken. Door een krakende stoel, dat dan weer wel. Maar hé, dat leverde zowaar 17 seconden aan gespreksstof op dus mij hoor je niet klagen. Henrieke begint wel door te krijgen dat de liefde niet vanzelf komt. Daarom doet ze één laatste wanhoopspoging door er een avondje steengrillen tegen aan te gooien. Als dat niet tot goede gesprekken leidt! De voorbereidingen (boodschappen doen) leveren in ieder geval genoeg tekst op voor de heren onderling (hé, dit is groene selderij.. ik zie nergens bleek staan).

Het is duidelijk dat Henrieke Rick Jan al heeft afgeschreven en over Bert twijfelt ze nog. Ze wacht tevergeefs op enige vorm van toenadering. Terwijl wij als kijker nu al weten dat hij niet van plan is om er als een tijgertje op af te gaan. Eén tip aan Bert: dat hoeft ook niet. Pak haar gewoon één keer vol op de bek dan weet zij in ieder geval dat het goed is.

Afscheidskadootje
Iemand die wel als een tijger op haar prooi afsluipt is Yoni. Ik vind haar zelf niet zo sympathiek, heb sowieso moeite met haar o.a. vanwege haar naam (wie noemt zijn kind in godsnaam naar het geboortekanaal waar ze is uitgekomen?) Maar dit terzijde. Ze springt op de trekker, trekt Henk al het werk uit handen en laat geen kans onbenut om als stoorzender op te treden op het moment dat Fiona een gesprek  probeert aan te knopen met Henk. Sorry Fiona, de strijd is gestreden. Zo weet ook Henks moeder inmiddels. Als schrale troost bood ze Fiona een dozijn komkommers aan. Heeft ze toch nog wat om handen.

Ik wilde Martin deze week maar (weer) even overslaan. Niet alleen is er niets over deze man te vertellen (gááááp), maar de setting op de boerderij was deze week wel heel verdrietig. Hoe rot is het om met een tv camera op je smoelwerk te horen dat er een dierbare is overleden? Ik heb helemaal niets met Swaen-pak-aen, maar dit gun je niemand. Martin bleek weer de superheld die hij altijd was; begripvol en troostend.

Ik wil het niet weten!

Blijft over onze bloemenboer Aad. Aad, die in de schuur een heel andere man blijkt te zijn dan in huis. Ik wil het eerlijk gezegd niet weten. Aad, die ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds saté naar binnen werkt. Die een verjaardag van een loge ‘neutraal’ viert. Lees: geen felicitatie, geen slinger, geen flesje wijn, niet zingen en zelf je taart bakken. Kortom, een man die weet hoe hij het een vrouw naar de zin moet maken.

Ach, wie maalt er nou eigenlijk om Linda. Ze had net zo goed haar verjaardag thuis kunnen vieren. Jeannet is sinds het vertrek van Ina namelijk helemaal opgebloeid en stond ongegeneerd de bloemblaadjes (hij houdt van me, hij houdt niet van me, hij houdt van me…) van de knoppen te rukken in het weiland. Aad keek toe en zag dat het goed was. “Dat is echt meisjeswerk”, sprak hij zelfs bemoedigend en Jeannet keek hem verliefd aan na zoveel bevestiging. Aan de kijkers liet Aad weten dat er inmiddels iets aan het groeien was bij hem. Gadverdamme!

Zoals ik al zei: ik wil het allemaal niet weten.